Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

Τα παπούτσια του Θωμά...μυρίζουν!

Σήμερα ήταν μια παράξενη μέρα ή μάλλον αποδείχτηκε παράξενη.Και όλα έδειχναν τόσο φυσιολογικά και συνηθισμένα. Κάναμε με τα κορίτσια μια βόλτα στην αγορά και καταλήξαμε σ' ένα καφέ στο κέντρο της πόλης.
Εκεί με περίμενε μια δυσσάρεστη έκπληξη. Η σερβιτόρα που ήρθε να μας πάρει παραγγελία, με θυμόταν! Όπως σωστά θα φαντάζεσαι  με θυμόταν από το κατάστημα που εργαζόμουν γιατί της είχα πουλήσει ένα ζευγάρι από αυτά που αποκαλώ "παπούτσια του Θωμά".Δεν είναι τίποτα περισσότερο από έναν τύπο απομίμησης των γνωστών σε όλους Tom's.
Ο λόγοι που τα αποκαλώ "παπούτσια του Θωμά" είναι δυο: 1) γιατί δεν καταδέχομαι να συγκρίνω με  τα αυθεντικά και 2) γιατί βαθειά μέσα μου πιστεύω πως σιγουρα ένας ψεύτη μπαρμπα Θωμάς αποφάσισε την πιστή αντιγραφή τους και την διακίνησή τους στην ελληνική αγορά.
Το πρόβλημα που είχα να αντιμετωπίσω στο καφέ ήταν η σερβιτόρα που με επιτέθηκε λες και της είχα πουλήσει μαϊμού λουί μπουτόν για αυθεντική. "Μα εσύ μου είπες πως μπορώ να το φοράω χωρίς να μυρίζουν τα πόδια μου" ωρυόταν μια μελαγχρινή κοπέλα στην οποία ξαφνικά φοβόμουν να πω πως πίνω τον καφέ μου.
Οι σκέψεις τη στιγμή της λεκτικής επίθεσης ήταν γεμάτες φαντασία. Αν ζητήσω φρέντο, σίγουρα θα φτύσει στο αφρόγαλα. Αν ζητήσω φραπέ θα βάλει στον αφρό σαπουνάδα. Και αν το ρισκάρω για χυμό, ένας Θεός ξέρει τι θα σκεφτεί να μου ρίξει μέσα.

Για την ιστορία τα παπούτσια του μπαρμπα- Θωμά που πουλούσε το μαγαζί που εργαζόμουν, ήταν ξεκάθαρο πως ήταν κινέζικα. Όχι μόνο γιατί φαινόντουσαν για κινέζικα, αλλά στο λέγαμε και μεις. Επίσης κόστιζαν μόνο 8 ευρώ. Ε, ναι με 8 ευρώ, λογικό αντί για καραβόπανο να πάρεις κάτι που μοιάζει πιο πολύ σε τσιγαρόχαρτο.

Ίσως το λάθος μου να ταν που τα φορουσα και γω στο μαγαζί. Κάπως έτσι ταυτίζεται ο κόσμος με τις πωλήτριες και γραπώνονται φίλη απ΄το κλασικό "ε, για να το φοράει και η πωλήτρια, καλό θα ναι".
Μωρέ πολλά κάνουν οι πωλήτριες που δεν είναι καλά, αλλά δεν είναι του παρόντος να μιλήσω.
Αν πρέπει τώρα να κρατήσεις κάτι από το σημερινό ποστ πριν σ αφήσω για να πάω για καφέ (εννοείται σε αλλη καφετέρια αυτή τη φορά) είναι τα εξής :1 )Συχνά οι πωλήτριες υποχρεώνονται να φορούν παπούτσια για διαφημιστικούς λόγους 2) Εννοείται πως αν τις ρωτήσεις, πρέπει να σου πουν πως είναι άνετα και ταιριάζουν με όλα τα ρούχα (δεν έχει σημασία αν βγάζουμε κάλλους μετά το 8ωρο) 3) Να εμπιστεύεσαι μια πωλήτρια μονάχα για το νούμερο που θα σου δώσει να δοκιμάσεις ( σ όλα τα υπολοιπα να ξέρεις δεν απαντά αυτή, αλλά η κασσέτα του αφεντικού)
4) Μη βιαστείς να βρίσεις- κακοχαρακτηρίσεις πωλήτρια (είναι μεγάλη η ουρά στον Οαεδ μάτια μου και κανείς δε θελει να βρεθεί εκεί).

Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Lesson 1st : Made in China.


Όταν βγαίνεις για ψώνια φίλη, κινδυνεύεις να αγοράσεις κινέζικο παπούτσι που έχει
κόστος το πολύ εφτά ευρώ, αλλά εσύ το αγόρασες σε τιμή Λονδίνου. Μη σου πω ότι
πηγαίνεις σπίτι με τη σκέψη ότι μπορεί να το φοράει η Sarah Jessica Parker  σε κάποιο επεισόδιο του Sex and the City.
Το σκηνικό έχει κάπως έτσι :
Είσαι τέρμα πεπεισμένη πως το παπούτσι είναι δέρμα. Η πωλήτρια σου είπε πως είναι 100% δέρμα (κι ας ορκίστηκε μέσα της πως δε θα ξαναπεί ψέμα ποτέ). Έπειτα έκανες μερικές βόλτες στο κέντρο της πόλης και είδες πως τα μισά καταστήματα και παραπάνω το ίδιο σχέδιο έχει αυξομειώσεις τιμής. Τότε ήρθε το πρώτο σοκ! Μωρέ μήπως δεν τα άξιζε τα λεφτά του; Μωρέ μήπως είμαι τελικά πολύ ευκολόπιστη;  Είναι κάποιες από τις διαδοχικές σκέψεις που θ’ αρχίσουν να στήνουν χορό στο κεφάλι σου.

Κάπου εδώ μέσα στο χάος του φόβου και της εξαπάτησης, εμφανίζεται ο σημερινός μου σκοπός που δεν είναι άλλος από το να σου πω πώς να αποφύγεις να πέσεις θύμα.

Αρχικά, ας ξεκαθαρίσω κάτι. Δεν έχω πρόβλημα με τα κινέζικα παπούτσια. Έχουν κι αυτά λόγω ύπαρξης, κυρίως οικονομικό. Όταν μάλιστα θέλω ένα ζευγάρι γόβες για μια συγκεκριμένη περίσταση, επιλέγω ένα σχέδιο κι ας είναι κινέζικο γιατί ξέρω πως δε θα το ξαναφορέσω. Το θέμα είναι να μη γίνεται εν αγνοία σου, να μη ζαρώνει η αισχροκέρδεια το πορτοφόλι σου. Γιατί να δώσεις 40ευρώ φίλη για μαύρη πλατφόρμα που είναι κινέζικη και μετά από μισή ώρα θα ευωδιάζει το πόδι σου σαν ασβός.;

Μέχρι την επόμενη φορά που θα βγεις για ψώνια, κοίτα να χεις διαβάσει τις παρακάτω συμβουλές :

1) Κάνε πρώτα μια έρευνα αγοράς: Ότι κι αν είναι αυτό που ψάχνεις, μην πέσεις με τα μούτρα στο πρώτο προϊόν που θα βρεις μπροστά σου. Κάνε μια βόλτα σε μερικά καταστηματα, δοκίμασε, σύγκρινε τιμές και γιατί όχι μύρισε το προϊον. Συνήθως το δέρμα έχει μια χαρακτηριστική ευχάριστη και μεθυστική μυρωδιά που δεν μπορείς να μην την καταλάβεις.

2) Αν δεις αυξομειώσεις τιμής, χαμογέλα.: Όταν ένα αντικείμενο υπάρχει σε πολλές βιτρίνες με απόκλιση τιμής, τότε κάτι δεν πάει καλά. Προφανώς αν ρωτήσεις από πού κρατάει η σκούφια του, να σε ξεπετάξουν με ασυναρτησίες.

3) To αυτοκολλητάκι της ντροπής.: Στο επόμενο βήμα θα πρέπει να γίνεις εξπέρ στο να καταλαβαίνεις πότε ένα παπούτσι είναι όντως του καταστήματος και πότε απλά έχει κολλημένο ένα αυτοκόλλητο με την επωνυμία της επιχείρησης. Αυτό είναι κάτι που θα χρειαστεί να το παρατηρήσεις πολύ προσεκτικά και κυρίως αφιερώνοντας χρόνο στη βιτρίνα του καταστήματος.

Αύριο θα σου πω κι άλλα. Ίσως σου δείξω και τα πιο χαρακτηριστικά κινέζικα παπούτσια του καλοκαιριού…

Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2013

From hired to fired...

Κανονικά αυτό το post θα μπορούσε να χε τίτλο "από την πρόσληψη ως την απόλυση 300000000 γιατί δρόμος" , αλλά δεν έχω χρόνο ν' αναλωθώ με τόσο βαθυστόχαστες σκέψεις. Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω σήμερα, είναι γιατί νιώθω άσχημα που τόσον καιρό δε σου χω πει την αλήθεια. Δυστυχώς δεν είμαι πλέον η happy feet, δηλαδή είμαι απλά δεν εργάζομαι για λογαριασμό του συγκεκριμένου καταστήματος.  Αυτός είναι και ο λόγος που οι ιστορίες φρίκης, νεύρων και γέλιου με πελάτες αραίωσαν σημαντικά. Όχι πως δεν έχω πλούσιο back up υλικό να σου διηγούμαι, αλλά  ξέρεις καλά πως όταν νιώθεις άσχημα για κάτι, προσπαθείς να μη μιλάς γι αυτό. Είναι ένας ανορθόδοξος τρόπος να ξεπερνάς ότι σε απασχολεί. Προσωπικά το αποκαλώ "η μέθοδος του ύπνου". Κοιμίζω δηλαδή το πρόβλημά μου και το ξυπνάω, μόνο όταν  είμαι σε θέση να το αντιμετωπίσω.

Σήμερα λοιπόν, είναι μια τέτοια μέρα. Ξέθαψα την (χωρίς λόγο και αιτία)απόλυσή μου από το κατάστημα γυναικείων υποδημάτων που εργαζόμουν και στην ανακοινώνω. Έζησα πολλά εκεί μέσα 2 μήνες και έμαθα ακόμα περισσότερα. 'Έφτασα τον εαυτό μου από τα όρια της σωματικής κούρασης (δουλεύοντας 10ωρα με 10 λεπτά διάλειμμα) μέχρι τα όρια της ψυχολογικής (περίοδος εκπτώσεων, τα πάντα 10 ευρώ). Έμαθα να συνυπάρχω με συναδέλφους που σου χαμογελάνε από μπροστά και πριν γυρίσεις την πλάτη σου έχουν βγάλει χασαπομάχαιρο μεγαλύτερο από το μπόι τους, αλλά βρήκα και έναν άνθρωπο που μ' έκανε να πηγαίνω κάθε μέρα στη δουλειά με χαμόγελο. Ήταν η μοναδική συνάδελφος που συμπάθησα,, επικοινώνησα, έμαθα πράγματα από την τεράστια πείρα της και την διάθεσή της να με βοηθήσει. Τώρα πια έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου. Είναι φίλη μου.

Η ανακοίνωση της απόλυσής μου, ακούστηκε σαν κρύο ανέκδοτο έπειτα από 10 ώρες δουλειάς και χωρίς να υπάρξει φασαρία, επίπληξη, προειδοποίηση ή κάτι  άλλο που να με προϊδεάσει πως έρχεται μπόρα. Δεν έχω λόγια να περιγράψω το πως αισθάνθηκα γιατί απλά "ΔΕΝ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΤΑΙ". Την αγαπούσα μωρέ τη δουλειά μου δεν το αρνούμαι, αλλά αν έμαθα κάτι εκεί μέσα στο χάος της αχαριστίας και τη γλίτσα της κλίκας είναι πως "Καμιά φορά δεν έχει σημασία τί χάνεις, αλλά τί καταφέρνεις να κρατήσεις ακέραιο". Και όσο για το τελευταίο, μπορώ να σε διαβεβαιώσω πως μπορεί να μη φοράω καρτελάκι με το όνομά μου, αλλά είμαι η ίδια happy feet που ήμουν και πριν γίνω πωλήτρια. Είμαι η happy feet που παιρνε το βασικό (χωρίς να πληρώνεται υπερωρίες, τη στιγμή που όλοι έπαιρναν 200 ευρώ επιπλέον).

Και αν θες να μάθεις φίλη είμαι πιο κερδισμένη απ' όλους. Γιατί με βλέπουν στο δρόμο και με θυμούνται και καμιά φορά μου χαμογελούν. Όπως σήμερα στη στάση οι κοπέλες που αναρωτιόντουσαν που με ξέρουν. Στάθηκαν δίπλα μου διακριτικά, μου έδειξαν τα πέδιλά τους και μου χαμογέλασαν.Και έπειτα μου συστήθηκαν γεμάτες χαρά. Αυτές τις στιγμές τις αγαπώ γιατί περιγράφουν αυτό που πίστευα από την αρχή πως είναι ο ρόλος μιας πωλήτριας παπουτσιών. Τίποτα περισσότερο πέρα από το να εκπληρώνει τις επιθυμίες του εκάτοστε καταναλωτή, να επιδρά στην ψυχολογία του και να μένει αναλοίωτη στη μνήμη του δημιουργώντας μια σχέση εμπιστοσύνης.

Όσο για μένα και το παρόν μπλογκ, θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε και σε κρατάμε συντροφιά. Πρώτον γιατί οι ιστορίες που αποκόμμισα αρκούν για να συνεχίζω να μιλάω ασταμάτητα για τα 2 επόμενα χρόνια. Και δεύτερον γιατί θα ξαναγίνω happy feet. Ίσως όχι σε κατάστημα γυναικείων υποδημάτων, αλλά τι πειράζει;  Σ' αρέσουν τα αθλητικά, έτσι δεν είναι;

Αν πρέπει να συγκρατήσεις κάτι από αυτό το post, κράτα αυτό : Καμιά φορά χρειάζεται να φύγεις από εκεί που βρίσκεσαι, (να περιπλανηθείς σε μέρη που μπορεί να μην αξίζουν) για να βρεθείς (και να βρεις) αυτό που πραγματικά αξίζεις!!!

Τρίτη 10 Σεπτεμβρίου 2013

Σήμερα είμαι τυχερή, πολύ τυχερή!!!!

  Στάδιο 1ο εδώ αρχίζω να σκίζω το κουτί του δώρου μου. Κανονικά σαν μικρό παιδί τριγύριζα γύρω από το κουτί και μετά άρχισα να το σκίζω με μανία. 

Στο στάδιο νούμερο 2 όταν άνοιξα το κουτί είδα όλα αυτά τα προϊόντα της ΚΥΑΝΑ ήταν για μένα. Ναι, όπως καταλαβαίνεις φίλη το σημερινό post δεν έχει ιστορία από κατάστημα υποδημάτων, αλλά έχει ένα τεράστιο ευχαριστώ στην Ηλέκτρα και στο beautystars.gr. Ένα μπλογκ με συμβουλές ομορφιάς, δοκιμές προϊόντων και πολλούς απίθανους διαγωνισμούς.
Τα προϊόντα που κέρδισα είναι ένα πιστολάκι μαλλιών 1800w, μια λακ μαλλιών, ένα προστατευτικό χρώματος, ένας αφρός , ένα τζελ μαλλιών και μια μάσκα μαλλιών με φύκια της θάλασσας.. Προς το παρόν το μόνο που μπορώ να σας πω είνα πως όλα μυρίζουν υπέροχα. Επιφυλάσομαι όμως να επανέλθω σύντομα μ' ένα review όλων των προϊόντων μόλις τα δοκιμάσω.
Εσείς μέχρι τότε κάντε follow το beautystars.gr για να είστε πάντα ενημερωμένες για ομορφιά και γιατί βρε παιδί μου τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα. Όσο για τα προϊόντα KYANA αναζητήστε τα στο internet και σε επιλεγμένα καταστήματα.
 { https://www.facebook.com/BeautyStarsgr|

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

#Pic of the day!



Την τσάντα σου και τα μάτια σου.


Από τη στιγμή που θα βγεις από το σπίτι μέχρι τη στιγμή που θα επιστρέψεις η μανούλα φωνάζει «Να προσέχεις». Ένα «να προσέχεις» που αν την αφήσεις να εκφράσει τις σκέψεις τις, ο μονόλογος της φοβισμένης μάνας δεν θα τελειώσει ποτέ.
Γιατί πρέπει να προσέχεις τους κακούς ανθρώπους, τα αυτοκίνητα που τρέχουν σαν τρελά, τις λακούβες, τους μεθυσμένους, να μη σου ρίξουν τίποτα στο ποτό σου και φυσικά την τσάντα σου!

Σήμερα όπως κατάλαβες φίλη, ο καημός είναι η αδικοχαμένη τσάντα. Μια τσάντα που μπορεί να μην ήταν  δική μου, αλλά ανατρίχιασα το ίδιο σχεδόν με την κάτοχό της.
Ως πωλήτρια και ως happy feet πάντα έλεγα και λέω  - γίνομαι φορτική πολλές φορές – να προσέχεις την τσάντα σου.

Μέχρι χτες πίστευα ότι με άκουγες και νόμιζα πως οι τσάντες και τα πορτοφόλια που εξαφανίζονται από μεγάλα καταστήματα είναι γιατί οι επιτήδειοι έχουν γνώσεις ζογκλέρ.

Ήρθε λοιπόν η σειρά μου να προσγειωθώ απότομα στην πραγματικότητα και να δω πως είναι να χάνει κάποιος την τσάντα του, το μισθό του και συνάμα τη γη κάτω από τα πόδια του, μπροστά μου.

Πέμπτη ώρα 13και 20 λίγο πριν βγω για διάλειμμα, εξυπηρέτησα μια γλυκύτατη κοπέλα που είχε έρθει μαζί με τη μητέρα της για σανδάλια. Βλέποντας τις χαμηλές τιμές μαμά και κόρη ξεχύθηκαν στο να δοκιμάζουν διάφορα σχέδια, ενώ εγώ πηγαινοερχόμουν από τη μια στην άλλη για να τους φέρνω τα νούμερα και τα σχέδια που μου ζητούσαν.
Όταν κατέληξαν σε 2 ζευγάρια και μου τα έδωσαν για να τα αφήσω στο ταμείο, η κοπέλα αντιλήφθηκε πως η τσάντα της είχε κάνει φτερά.

Ακολούθησαν απελπισμένα τηλέφωνα σ’ ένα κινητό που ποτέ δεν απάντησε και το παραλήρημα που δημιουργεί η απώλεια.  Γιατί φυσικά δεν μπορούσε να το πιστέψει. Γιατί κάποια πράγματα όσο άσχημα κι αν είναι ποτέ δεν φαντάζουν το ίδιο τραγικά αν δε συμβούν σε μας ή σε κάποιον κοντά μας.


Γι’ αυτό το μόνο που μπορώ να κάνω έπειτα από τις συζητήσεις με γνωστούς, και έχοντας πλήρη ενημέρωση για τα κρούσματα των τελευταίων μηνών είναι απλά να σου επισημάνω τι πρέπει να προσέχεις!

1)     Αν μπεις σε κατάστημα υποδημάτων και καθίσεις στο σκαμπό για να δοκιμάσεις κάποιο προϊόν, μην ακουμπήσεις την τσάντα στο πάτωμα, αλλά ούτε δίπλα σου. Προτίμησε να την κρατάς στην αγκαλιά σου ώστε να την ελέγχεις ή καλύτερα δώστη σε μια φίλη να την προσέχει όσο δοκιμάζεις.

2)     Στο δοκιμαστήριο: Mην αφήσεις την τσάντα σου στο πάτωμα. Καλύτερα να την κρεμάσεις στην κρεμάστρα ή να τη δώσεις εναλλακτικά στη φίλη σου που σε περιμένει εκτός δοκιμαστηρίου.

3)     Στην ουρά για το ταμείο : Μη βγάλεις το πορτοφόλι σου μέχρι να ρθει η σειρά σου για να πληρώσεις. Βεβαιώσου ότι έχεις κλείσει το φερμουάρ από την τσάντα σου.

4)     Μπροστά στο ταμείο: Αφού πληρώσεις και πάρεις τα ρέστα, βεβαιώσου ότι έχεις κλείσει το πορτοφόλι σου και την  τσάντα σου πρωτού απομακρυνθείς από το κατάστημα.

#Pic of the day!


Τρίτη 6 Αυγούστου 2013

Pic of the day #motivation #advice



Ας μιλήσουμε για χρώματα…


Η αλήθεια είναι πως έχεις να διαβάσεις νέα μου από την 1η μέρα των εκπτώσεων. Ναι, εκείνη την φοβερή μέρα που ήμουν στο κατάστημα από τις 9 το πρωί έως και τις 7 το απόγευμα.  Εκείνη τη μέρα που έμαθα πως η υπομονή είναι το παν όταν έχεις να κάνεις με γυναίκες που ακούν τη λέξη «προσφορά» και ξεχύνονται πάνω σου για να μην ακούσουν τη  λέξη «τελείωσε».
Ανάμεσα στις δύσκολες αποπνικτικές μέρες από κόσμο και ζέστη στο μαγαζί, κατέληξα στο συμπέρασμα πως τα χρώματα είναι ότι πιο υποκειμενικό υπάρχει αυτή τη στιγμή στον πλανήτη.
Μέχρι χτες νόμιζα πως κάθε χρώμα έχει συγκεκριμένη ονομασία και πως ακόμα και οι αποχρώσεις δεν είναι αυθαίρετες.
Πριν αρχίσω να περιγράφω την αχρωματοψία, την αδυναμία να ξεχωρίσουν το μπεζ από το κάμελ και το λευκό από το μπεζ, θέλω να σου πω για μια  φίλη μου που μπερδεύει τα χρώματα.
Όταν γνώρισα την Άννα πέρσυ το καλοκαίρι φορούσε μια τέλεια βεραμάν παντελόνα που έπεφτε όμορφα πάνω στη ψιλόλιγνη  σιλουέτα της. Μόλις συστηθήκαμε και μετά το δεύτερο κοκτειλ μου αποκάλυψε πως όταν πήγε να αγοράσει παντελόνα από το κατάστημα που ψωνίζει, η πωλήτρια έγινε έξαλλη. Ο λόγος ήταν πως  η Άννα δεν είχε ιδέα ποιο χρώμα είναι το βεραμάν και όταν η πωλήτρια της πρότεινε βεραμάν παντελόνα, έσπευσε να τη ρωτήσει σε ποιο χρώμα αναφερόταν.
Δεν ξέρω πως λειτουργούν οι πωλήτριες στις άλλες πόλεις, αλλά εγώ θα εκτιμούσα δεόντως όποια εν δυνάμει πελάτισσα με ρωτούσε για την ύπαρξη-περιγραφή οποιουδήποτε χρώματος από το να ακούω παραποιημένες περιγραφές τους.
Το πρόβλημα με τις γυναίκες όταν  μπαίνουν να ψωνίσουν δεν είναι  ότι δε γνωρίζουν ποιο χρώμα έχουν μπροστά τους αλλά  ότι μιλάνε έχοντας απλά κάποιο χρώμα στη φαντασία τους.
Αυτό άλλωστε είναι ξεκάθαρο από τον τρόπο που περιγράφουν το παπούτσι που είδαν στη βιτρίνα. Μέχρι σήμερα δεν υπήρξε γυναίκα που να μου χει δώσει σαφή περιγραφή υποδήματος χωρίς να υπόκειται σε δημιούργημα της φαντασίας της.
Κάπως έτσι φτάνουμε και στην κουραστικά ανυπόφορη στιγμή που η πελάτισσα σε ρωτά αν  το παπούτσι που δοκιμάζει υπάρχει και σ άλλα χρώματα εκτός απ το χρώμα που βλέπει. Όχιιιιιιιιιι μάτια μου εν έτει 2013 εν καιρώ κρίσης ακόμα και το πιο chic κατάστημα που δεν κυνηγά τον πελάτη με το δίκανο, έχει όλα του τα δείγματα μπροστά στα μάτια σου.
Γι αυτό αν πρέπει να αποκομίσεις κάτι σήμερα φίλη από το μπλογκ μου είναι πως ως πωλήτρια και ως happy feet δεν κρατάω μυστικά.  Και πριν κλείσω το καθυστερημένο αυτό το ποστ θέλω να σου αποκαλύψω κάτι ακόμα « Τα δείγματα στη βιτρίνα δεν είναι ποτέ κρυμμένα νούμερα που η κρουέλα πωλήτρια δεν σκέφτηκε να σ’ ενημερώσει πως υπάρχουν». #sunnexizetai…

Κυριακή 4 Αυγούστου 2013

SUPER Διαγωνισμός KYANA για ένα σετ ομορφιάς αξίας 100 ευρώ

SUPER Διαγωνισμός KYANA για ένα σετ ομορφιάς αξίας 100 ευρώ, ακολούθησε το σύνδεσμο και δήλωσε συμμετοχή!->http://beautystars.gr/kyana-give-away/

Κυριακή 21 Ιουλίου 2013

# 1η μέρα εκπτώσεων


                  


{Οι εκπτώσεις εκτός από μεγάλη πτώση τιμών, σηματοδοτούν και πτώσεις, Πτώσεις παπουτσιών στο έδαφος, πτώσεις  του προσωπικού από κόπωση (μεταφορικά) και λόγω των υποδημάτων στο έδαφος (κυριολεκτικά).

Ήταν μια πολύ δύσκολη πρώτη εβδομάδα εκπτώσεων. Ρεπό δεν πήρε κανείς αυτήν την εβδομάδα. Οπότε η όποια ανάπαυση παρέμεινε όνειρο απατηλό.
Για μένα ήταν πρώτη φορά που ζω γυναίκες πάνω στον πανικό των εκπτώσεων μιας και το προηγούμενο κατάστημα στο οποίο εργαζόμουν ήταν outlet.
Ένιωθα πως θα ήταν μοναδική εμπειρία, αλλά δε φανταζόμουν σε ποιο βαθμό.
Κάθε μέρα συμπλήρωνα 10 ώρες δουλειάς και τις περισσότερες φορές δεν υπήρχε χρόνος για διάλειμμα. Κύματα- κύματα γυναικών εισβάλανε στο κατάστημα λες και κάποιο πούλμαν τις άφησε απ’ έξω με ρητή εντολή να ψωνίσουν  μονάχα από εμάς.

Ανακάλυψα πολλά αυτήν την εβδομάδα φίλη, από το πώς να γίνεται να είσαι όρθια 10 ώρες και να χεις φάει 2 κριτσίνια και 1 γιαούρτι μέχρι πως γίνεται  να συνεννοηθείς με 4 τουρίστριες που παίζουν μπάσκετ στην Ουκρανία και δεν ξέρουν ούτε Αγγλικά.

Έμαθα και τον ρόλο της Ελληνίδας μάνας στα ψώνια που μπορεί να μην κυνηγάει την κόρη της με τη ζακέτα στο κατάστημα, αλλά σου κάνει 100 νοήματα να την πείσεις να μην πάρει αυτό το-πως-περπατάτε-εκει-πάνω-βρε-παιδιά.

Εξυπηρέτησα και φίλες από την Κύπρο και λάτρεψα να ακούω αυτήν την γλυκιά τραγουδιστή προφορά τους. Αυτές που μου καναν μεγαλύτερη εντύπωση ήταν 3 Κύπριες αδερφές που βρίσκονταν εν όψει μπάτσελορ και έψαχναν παπούτσια. Μπορεί να χρειαστηκε να ασχοληθούν 3 ατομα για να τις εξυπηρετήσουμε, μπορεί επίσης να κάθισαν στο κατάστημα 4μιση ώρες για να αγοράσουν συνολικά 8 ζευγάρια πέδιλα και γόβες (δηλαδή 1 ζευγάρι το μισάωρο), αλλά ενημερώθηκα από το ποιο είναι το τραγούδι του γάμου, τι εσώρουχα θα φορέσει, μέχρι και ποιον στριπερ έκπληξη θα της πηγαίναν το βράδυ.
Στα χέρια τους είχαν ένα διακριτικό βραχιολάκι που έγραφε το όνομα της νύφης και την ημερομηνία, ενώ στην τσάντες τους είχαν κρυμμένα μπλουζάκια που έγραφαν “ bye-bye  Evelyn”.

Συνεβησαν κι άλλα πολλά την πρώτη μέρα των εκπτώσεων, με αποκορύφωμα την πτώση μου στα σκαλιά από –δεν-το-ήθελα-λάθος κίνηση εν δυνάμει πελάτισσας που δοκίμαζε σανδάλια.  #erxetai

# a piece of advice.


Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Ένα 24ωρο πριν τις εκπτώσεις!


Χάθηκα αυτές τις μέρες φίλη, αλλά το σώμα δεν υπακούει  και το μόνο που κάνω είναι να εναποθέτω τα πόδια μου σε μια κλίση 180ο μοιρών πάνω σε ένα μεγάλο μαξιλάρι, για να ξεκουράζομαι. Θεωρητικά ήμασταν σε περίοδο προεκπτώσεων στο μαγαζί. Ξέρεις με κουπόνια και προσφορές που προσελκύουν ακόμα και τις πιο δύσπιστες.  Και αφού η κίνηση ήταν αυξημένη, κάπου χάθηκε το ρεπό μου στη διαδρομή. Εμφανίστηκε ένα πελώριο ρακούν και το σβησε από το πρόγραμμα.
Προς το τέλος της εβδομάδας ήρθε και το μεγάλο νέο :  Θα φτιάξουμε τη βιτρίνα για τις εκπτώσεις». Γεγονός που σε ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει «ξέχνα το μπάνιο την Κυριακή στη Χαλκιδική». Ευτυχώς δε χρειαστηκε να τα βάψω μαύρα και πείσαμε να κάψουμε το Σαββατόβραδο μέχρι τις 2 τη νύχτα για να ετοιμάσουμε αυτό που θα αντικρίσει αύριο το αγοραστικό κοινό. Η βιτρίνα μας –όχι επειδή είναι δική μας- αλλά αγγίζει την τελειότητα, όπως ακριβώς και γω άγγιξα τα όρια της υπερκόπωσης όταν γύρισα σπίτι 2μιση τη νύχτα.
Την Κυριακή καλόπιασα τον εαυτό μου και τον πήγα θάλασσα. Έτσι για να θυμηθώ πως είναι να λιώνεις στην ξαπλώστρα και η κολλητή σου να σε λούζει με παγάκια γιατί σε πήρε ο ύπνος.
Για την ιστορία χτες άλλαξα τιμές σ’ ότι υπάρχει μέσα στο κατάστημα. Πολλές φορές χρειάστηκε να σκαρφαλώσω στη σκάλα για να φτάσω τα κουτιά στα πάνω ράφια, ενώ άλλες έπρεπε να μείνω σκυμμένη με τα γόνατα στο πάτωμα (λες και κρυβόμουν από κάποιον).  Τα κατάφερα όμως και όλα τα προϊόντα έχουν πλέον τις νέες μειωμένες μας τιμές.
Παράλληλα με μένα που περιφερόμουν με τον τιμογράφο από κουτί σε κουτί κι από ράφι σε ράφι, οι υπόλοιποι ασχολήθηκαν με το συμμάζεμα και τη διακόσμηση της βιτρίνας.  Ο υπολογιστής έμεινε ανοιχτός να μας δίνει κουράγιο με το τρελό μουσικό πρόγραμμα του Ρυθμού, ενώ δεν έλειψαν και οι αυθόρμητες φωτογραφίες επί τω έργω.  Έτσι για να χουμε να θυμόμαστε τους επιζήσαντες του Σαββάτου. Είμαστε οι «survivors» όπως είπε και η υπεύθυνή μου.
Αυτά για να χεις μια εικόνα για να το σκεφτείς διπλά πριν ξαναπείς τι-τραβάνε--οι-χορεύτριες. Τέλος για τις επόμενες 2 εβδομάδες των εκπτώσεων, σε ενημερώνω πως κάνω το δυσκολότερο επάγγελμα όλων. Ναι ακόμα κι αν κάνεις εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στις 6η το πρωί. (Γιατί μάτια μου εσύ θα εγχειρίζεις και ο ασθενής θα ναι σιωπηλός. Δεν θα μουρμουράει, δε θα χει απαιτήσεις, δεν θα σου πετάει το νυστέρι κάτω.)

Παρασκευή 5 Ιουλίου 2013

Γιατί έχεις τόσα νεύρα;;


Σου έχω μιλήσει για τις μέρες που ο κόσμος δεν αντέχεται; Για τις επικίνδυνες μέρες που μια κουβέντα παραπάνω μπορεί να γίνει αφορμή για να φουντώσει μονόπλευρος καβγάς από εν δυνάμει πελάτη που…έχει ξυπνήσει στραβά;
Χτες ήταν μια τέτοια μέρα. Και όχι μόνο στο δικό μας κατάστημα, αλλά παντού ακόμα και στα ταχυφαγεία και στα coffee spots. Ξεκίνησα λίγο νωρίτερα από το σπίτι για να προλάβω να τελειώσω γραφειοκρατικά μπλεξίματα που απαιτούν χαρτούρα και υπομονή.
Η πρώτη μου στάση ήταν στα “ todaylisious” που λίγο έλειψε να ξεσπάσει καταιγίδα, όταν ο υπάλληλος ευγενέστατα ζήτησε από έναν μεγαλόσωμο κύριο να βγάλει έξω το σκυλάκι του γιατί απαγορεύονται τα ζώα εντός του καταστήματος. Πίσω μια μεγαλοκοπέλα που στην πραγματικότητα ούτε κάρτα  είχε στην Greenpeace και στον Αρκτούρο υπερασπίστηκε το τετράποδο ζωντανό επιτιθέμενη σ’ όλα τα δίποδα του που είχε ενώπιόν της. Έψαχνε λόγο να δημιουργήσει φασαρία και πιανόταν από λεπτομέρειες, απ’ το γιατί τις έβαλαν τους χυμούς σε πλαστκή σακούλα για να καταφέρει στο τέλος να  επιτεθεί λέγοντας  πως το συγκεκριμένο κατάστημα δεν έχει   μόνο με τα ζώα πρόβλημα, αλλά και με τους ανθρώπους.
Κρατιόμουν να της πω πως έχει άδικο, πως μπορεί όντως τα ζώα είναι το πρόβλημα, αλλά η ίδια της δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος. Όμως παρέμεινα σιωπηλή, γιατί σκέφτηκα πως δουλεύω σε κατάστημα παπουτσιών και η πόλη μου είναι μια κουκίδα στο χάρτη. Αν ερχόταν να την εξυπηρετήσω μια μέρα, θα ξεσπούσε εμφύλιος σπαραγμός. Με την άκρη του ματιού μου έριξα ένα βλέμμα συμπαράστασης στον υπάλληλο που έβραζε από νεύρα και θυμό.. «Δεν καταλαβαίνεις» μου είπε « Έχω να κάνω κάθε μέρα με τρελούς. Οι 8 στους 10 πελάτες τέτοιοι είναι…» Τότε θέλοντας να του δώσω κουράγιο του αποκάλυψα πως εγώ κάθε μέρα όλη μέρα έχω να κάνω με γυναίκες που δεν ξέρουν τι θέλουν. Το βλέμμα παρηγοριάς γύρισε τώρα προς τα εμένα « Αααα εσύ είσαι χειρότερα» μου είπε κι έστριψε ένα τσιγάρο για να χαλαρώσει.

Χειρότερα, καλύτερα δεν ξέρω, αλλά το σίγουρο είναι πως τις γυναίκες αρχίζω και τις συμπαθώ φίλη. Ναι αλήθεια σου λέω. Ακόμα και χτες που έκανα μαθήματα χρωμάτων διαχωρίζοντας το βεραμάν από το σομόν στις 8 και 30.  Άλλο μπεζ κι άλλο λευκό. #erxetai

Τετάρτη 3 Ιουλίου 2013

July : Please be nice to me!




Για την αλλαγή του μήνα πιστεύω ότι και για την αλλαγή του χρόνου. Το παν είναι ποιος θα σου πει ευχηθεί πρώτος. Και έλαχε σε μένα με το που βγήκα απ’ το σπίτι να πέσω πάνω στον πιο γρουσούζη άνθρωπο που ξέρω στη γειτονιά. Όχι ότι είμαι προκατειλημμένη, αλλά τους ανθρώπους που αντί να χαμογελάνε δείχνουν απλά τα δόντια τους, έχω μάθει να τους φοβάμαι. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην επηρεαστώ και μπήκα στο κατάστημα με χαρούμενη διάθεση.
Όμως οι παρενέργειες της αρνητικότητας που είχα λάβει δεν άργησαν να φανούν. Δεν πρόλαβα να εξυπηρετήσω τον πρώτο μου πελάτη και το πέδιλό μου ξεκόλλησε τη στιγμή που κατέβαινα τη σκάλα και κατευθυνόμουν προς στο ταμείο. Είμαι η happy feet, μια πωλήτρια χωρίς πέδιλα. Το λες και τραγική ειρωνία.
Και άντε αυτό να το ονομάσω σύμπτωση. Άντε να πω ότι ήταν η ώρα του να χαλάσει για να δοκιμάσω ένα νέο ζευγάρι από τη «new collection» που έβαλα στο μάτι.  Το δράμα μου φίλη δε σταματάει εδώ. Άνοιξαν οι ουρανοί σου λέω.
Μόλις  κούμπωσα το σούπερ  πορτοκαλί σανδάλι με πολύχρωμες πέτρες που διάλεξα  ήρθα αντιμέτωπη με μια… δυσάρεστη (όπως αποδείχτηκε) έκπληξη.
Το παρελθόν για κάθε γυναίκα είναι ο πρώην άντρας που μπορεί να την πλήγωσε, να της φέρθηκε άσχημα και έρχεται η στιγμή που εμφανίζεται μπροστά της . Για μια πωλήτρια το παρελθόν έχει να κάνει με το πρώην εργασιακό της περιβάλλον, με τους παλιούς συναδέλφους. Εκείνα τα άτομα που  περνάς πιο πολλές ώρες απ’ ότι με την κολλητή ή το αγόρι σου. Είναι τα ίδια άτομα που τις περισσότερες φορές όταν αλλάζεις εργασία,  αλλάζουν στάση απέναντί σου.
Κάπως έτσι αμήχανα, άσχημα, να-τον-εξυπηρετήσω-να –φύγει-από μπροστά μου, ένιωσα όταν συνάντησα πρώην συνάδελφο με την κοπέλα του στο κατάστημα που εργάζομαι. Άλλο να σου λέω, άλλο να το βλέπεις φίλη. Αρχικά το χαμόγελο και η ηλίθια ερώτηση «Α! Εδώ είσαι. Πώς είναι καλά;» πασπαλισμένο με μπόλικο ενδιαφέρον αδιαφορίας. Και έπειτα αφού σπάσαμε τον πάγο πάρε μερικά σχόλια να σου καταστρέψω τη διάθεση. Έμεινα σιωπηλή να τον ακούω να με βομβαρδίζει με παρατηρήσεις. Ξεκίνησε από τα μαλλιά μου (η 2ερη μεγάλη μου αγάπη μετά τα παπούτσια) και συνέχισε εκσφεδονίζοντας κακίες αλόγιστα.
Αν ήταν γυναίκα θα έδινα ελαφρυντικά. Το womens bullying απαντά σ' όλους τους εργασιακούς χώρους. Η κακία, τα απωθημένα και ο ανταγωνισμός είναι κλασικά σενάρια, αλλά για τις γυναίκες. Εσύ φίλε άντρα πότε απέκτησες γυναικείες συνήθειες;   Αν για ένα πράγμα τον ευχαριστώ είναι πως η επίσκεψή του αποτέλεσε εξαγνισμό για τις όποιες αναστολές  στην τωρινή επιλογή μου. Καλά λένε «Καμιά φορά πρέπει να φύγεις από αυτό που θες, για να βρεις αυτό που αξίζεις». Μπορεί να κουράζομαι, να συναντώ γυναίκες που στα μάτια τους το μπεζ μοιάζει με λευκό και άλλες που θυμούνται στις 9και 15 ότι έχουμε οικονομικά παπούτσια, αλλά το κλίμα με τους συναδέλφους μου με  αποζημιώνει με το παραπάνω...

Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

1st rule #Don’t go for shopping on Saturday.


                            


Για μένα φίλη, οι γυναίκες χωρίζονται σε 3 κατηγορίες : 1)Σ’ αυτές που στην αρχή της εβδομάδας κάνουν έρευνα αγοράς και ως την Παρασκευή έχουν κάνει τα ψώνια τους. 2) σ’ εκείνες που θα δουν κάτι στη βιτρίνα, θα μπουν μέσα και θα το δοκιμάσουν και τέλος 3) σ’ εκείνες που είδαν κάτι στη βιτρίνα(όχι οπωσδήποτε στη δική σου μπορεί και σ’ άλλη) πριν 1 μήνα, 1 χρόνο ή στο όνειρό τους και αποφάσισαν να βγουν να το ψάξουν το Σάββατο. Αυτήν την τελευταία κατηγορία θα θελα να μπορούσα να τη στείλω για πάντα στον Άρη…
Το να δουλεύεις Σάββατο είναι κάτι παραπάνω από  τραγικό. Και μη με ρωτήσεις γιατί. Όσο καλοκαιριάζει τα Σάββατα στην πόλη θέλουν πρόζακ . Πόσο μάλλον αν δουλεύεις σε κατάστημα γυναικείων υποδημάτων όπως εγώ.
  Δεν έχω παράπονο, απλά τα Σάββατα όσοι μπαίνουν πειράζουν κρυφά το ρολόι και αυτό μένει σταματημένο για 2-3 ώρες.

Χτες έζησα ένα τέτοιο Σάββατο από τις 12 έως τις 8. Στην αρχή η κίνηση στην πόλη μαρτυρούσε πως το «top place» εξόρμησης ήταν  το κατάστημά μας και όχι η Χαλκιδική.
Εξυπηρέτησα τουρίστες, αγόρι που μπήκε να πάρει δώρο στην αδερφή του ένα μαύρο σανδάλι, αλλά εγώ τον έπεισα να πάρει μπεζ και μετά ξεκίνησαν να έρχονται κατά πάνω μου οι τριάδες. Και όπως έχω πει στο παρελθόν φίλη, εγώ τον αριθμό τρία τον φοβάμαι. Δε γίνεται να τα βγάλεις πέρα με τρεις γυναίκες μαζί που τους δένει πρώτος βαθμός συγγένειας, αλλά και που υπό νηφάλιες συνθήκες είναι για δέσιμο. Όχι δεν είμαι υπερβολική, αλλά όταν τρεις γυναίκες βγαίνουν για ψώνια το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν τα πάνελ αποτυχημένων εκπομπών που όλοι μιλάνε μαζί, κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε. Και σ’ αυτήν την περίπτωση εγώ είχα το ρόλο του συντονιστή. Ένα μακρόσυρτο «θέλω αυτόοοοοο εκεί πέρα» ακουγόταν από διάφορες μεριές δίπλα μου, πίσω μου, αριστερά, δεξιά και γω με υπομονή και χαμόγελο έτρεχα να εκπληρώσω τις επιθυμίες τους. Η πιο αστεία στιγμή ήταν όταν ένιωσαν πως μ’ είχαν ζαλίσει αρκετά, η μία ψέλλισε «τι τραβάς και συ η πωλήτρια». Γέλασαν όλες σαν τα ήταν το ανέκδοτο του μήνα. Όμως φίλη μου το «τι τραβάω εγώ η πωλήτρια» το ξέρεις μονάχα εσύ από αυτό εδώ το μπλογκ.
 
Hey u little duck face!

Για τον επίλογο του Σαββάτου άφησα μια μικροκαμωμένη κοπελίτσα από αυτές που με κάνουν να πιστεύουν πως μόνο η δική μου η μαμά μαγειρεύει καλά. Ήταν κοντούλα  με κόκκινα μπουκλάκια και φακίδες στο πρόσωπο. Η ώρα είχε πάει 7 και 10 και ο χρόνος πια μετρούσε υπέρ μας. Η κοπέλα αγνώστου ταυτότητας έψαχνε ροζ σταράκια γιατί τα αθλητικά της είχαν σκιστεί. Της έδωσα ένα ζευγάρι στο νούμερο της και την άφησα να τα δοκιμάσει. Όταν γύρισα το βλέμμα μου πάλι σ’ εκείνη την πρόσεξα να πλησιάζει στον ολόσωμο καθρέφτη και να κοιτά με θαυμασμό τον εαυτό της στο πρόσωπο σουφρώνοντας τα χείλη της. Τα σταράκια αμφιβάλλω αν τα πρόσεξε στον καθρέφτη και γενικά αν τα πρόσεξε. Το σκηνικό επαναλήφθηκε άλλες δυο τρεις φορές και μετά με απόλυτη αποφασιστικότητα με πλησίασε και με ρώτησε « Με τα μαλλιά μου θα ταιριάζουν ή να τα πάρω σ άλλο χρώμα?»

 Όταν έφτασε στο ταμείο την άκουσα να λέει πως θα πληρώσει με κάρτα μισθοδοσίας. Ναι, φίλη η little duck face δουλεύει και μάλιστα κάνει την ίδια δουλειά με μένα. Είναι πωλήτρια.
Χμ...σκέφτεσαι ότι σκέφτομαι;;

Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

What are you looking for???


   
Ήταν ψηλές, ξανθές και φορούσαν έντονο άρωμα που έμοιαζε με εντομοκτόνο. Μπαίνοντας δεν μου έριξαν ματιά και προσποιήθηκαν πως δεν άκουσαν το «Hello, may i help you?» που τους απευθύναμε τόσο εγώ αλλά και τα κορίτσια. Πριν προλάβω να φτάσω στο βάθος του καταστήματος είχαν κιόλας αρχίσει να επιτίθενται στα παπούτσια και ήδη 2 πλατφόρμες κείτονταν στο πάτωμα. «Dont take it from your own»,ήταν η επόμενη φράση που βαρέθηκα να λέω για τις επόμενες δύο ώρες μαζί με την προσευχή μου να λυπηθεί ο καλός Θεούλης και να πάνε να βασανίσουν άλλο κατάστημα… Όμως για κακή μου τύχη, το αετίσιο μάτι τους είχε προσέξει τις χαμηλές τιμές ....
                     
Όταν αποφάσισα πως θα φτιάξω ένα μπλογκ που θα διηγούμαι τι τραβάω ως πωλήτρια σε κατάστημα παπουτσιών, υποσχέθηκα στη φίλη μου τη Γιώτα πως δεν θα μιλήσω ποτέ άσχημα για πελάτες.   Όμως όλοι οι όρκοι και υποσχέσεις έχουν εξαιρέσεις. Παραθυράκια που παραβιάζονται, είτε δημιουργούνται και βγαίνει η Κρουέλα από μέσα σου.  Γιατί φίλη εγώ δεν θυμώνω με τις γυναίκες, θυμώνω με τις τουρίστριες, έχει διαφορά.

Σήμερα λοιπόν , μισώ τον τουρισμό. Δεν θέλω να βλέπω ξένους. Πριν βιαστείς να με κρίνεις για ότι λέω-γράφω, άσε με να σου πω τι ζω.. Έπειτα από 2 χρόνια ως πωλήτρια έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα :« τα καταστήματα παπουτσιών για τις τουρίστριες είναι συνυφασμένα στο μυαλό τους με μεγάλα παζάρια μικροπωλητών». Και αυτό το πιστεύω, γιατί μόνο έτσι μπορώ να δώσω λογική εξήγηση για το πώς συμπεριφέροντε όταν έρχονται να ψωνίσουν. Οι πωλήτριες στα μάτια τους  είναι διακοσμητικά στοιχεία  που δένουν ευχάριστα με το χώρο, ενώ ο λόγος ύπαρξης των προϊόντων είναι για να πετιούνται όλα στον αέρα, στο πάτωμα, στα δοκιμαστήρια και να δημιουργείται εύκολα χάος.

Οι τουρίστριες ήταν  απ’ το μακρινό Ισραήλ. (αν δεν μας ψήφισαν στη Eurovision  μην μου το πείτε) Εννοείται πως δεν καταδέχτηκαν να μιλήσουν Αγγλικά κι ας ένιωθα πως καταλάβαιναν τα πάντα. Αν αναρωτιέσαι πως βγάλαμε άκρη, σ’ ενημερώνω πως έπειτα από την σημερινή μέρα είμαι έτοιμη να μεταδώσω δελτίο ειδήσεων για κωφάλαλους.
Τα κουτιά που κείτονταν στο πάτωμα μαζί με τις ίδιες που είχαν πλέον καθίσει οκλαδόν, δημιουργούσαν ένα κλίμα ακαταστασίας, ενώ η έντονη οσμή σκόρδου που ανακατευόταν στην ατμόσφαιρα με τ’ αρώματά τους, είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη.
Δεν ξέρω ποια στιγμή κόντεψα να χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά νομίζω πως έπεσε κυριολεκτικά η προβολή –στοίβα με  πέδιλα ιδιου χρώματος και με γραντζούνησε στο πρόσωπο, ήταν η στιγμή που είπα «enough».
Γιατί  για να σου λέω «Don’ t touch this box» κάτι θα ξέρω.
 Αλλά όπως τα μικρά παιδιά έτσι και οι γυναίκες μικραίνουμε τουλάχιστον κατά 10 χρόνια όταν βγαίνουμε για ψώνια. Αγγίζουμε τα προϊόντα στη βιτρίνα ακόμα κι αν μας πούνε πως δεν πρέπει. Μας προσφέρουν βοήθεια και πάντα την αρνούμαστε λες και βγαίνει ο μικρός εξερευνητής από μέσα μας. Και φυσικά στο τέλος αν μας ρωτήσεις, δεν φταίμε εμείς, αλλά οι απαράδεκτες πωλήτριες που δεν έχουν υπομονή.
Δεν θα πω άλλα φίλη, γιατί τέλειωσε το evian…

Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Bonus ευγένειας!



Κάποιος επιτέλους να βγει και να πει πως μετά από ένα 3ήμερο δε γίνεται την επόμενη μέρα να πηγαίνεις για δουλειά. Δεν κατάλαβα δηλαδή, τα μεθεόρτια γιατί να μη γιορτάζονται;. Όλα εγώ θα σας τα λέω μου φαίνεται.
Όπως καταλαβαίνεις φίλη, το 3ήμερο έφτασε στο τέλος και σήμερα όλα τα καταστήματα λειτουργούσαν κανονικά. Καλά εντάξει, μπορώ να πω και υποτονικά για τους πωλητές, γιατί οι καταναλωτές βρίσκουν πάντα διάθεση όταν πρόκειται να βγουν στην αγορά.
Σήμερα λοιπόν, ήταν μια φρικτά ζεστή μέρα. Παρολ’αυτά πολλές γυναίκες  βγήκαν προς αναζήτηση  παπουτσιών. Άλλες ήξεραν τι ήθελαν, άλλες ζητούσαν αυτό που έχει τελειώσει και άλλες με σκλάβωναν με την ευγένειά τους.
Γι’ αυτό φίλη αν υπάρχει κάτι στο οποίο κατέληξα σήμερα ύστερα από 8 ώρες δουλειάς με 27 βαθμούς υπό σκιά (και χωρίς λαστιχάκι να μαζέψω τα μαλλιά μου)είναι πως «Η ευγένεια ξεκλειδώνει πόρτες». Μπορεί θεωρητικά και πρακτικά ο πελάτης να έχει πάντα δίκιο (είτε πληρώνει σε μετρητά, είτε παζαρεύει για 2 ευρώ έκπτωση στο ταμείο), αλλά αυτός για τον οποίο θα τρέξεις στην αποθήκη για να βρεις το τελευταίο ζευγάρι γόβες που μπορεί να έχει ξεμείνει, θα ναι πάντα εκείνος που σου μίλησε με τον ευγενικότερο τρόπο. Εκείνος που μπορεί να φοράει νούμερο 38 και επέμεινε να σ’ ανεβάσει στη σκάλα για να του δώσεις να δοκιμάσει το 37( κι ας τον ενημέρωσες πως θα ναι στενό). Όμως στο τέλος επέστρεψε στα λόγια σου και σ’ ευχαρίστησε που έγινες Κομανέτσι για να τον εξυπηρετήσεις.
Ναι φίλη υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι. Όπως  οι 2 κοπέλες που ήρθαν να αγοράσουν πέδιλα για την τελετή αποφοίτησης του Λυκείου. Εκτός απ’ το ότι μου ξύπνησαν αναμνήσεις από τα δικά μου σχολικά χρόνια, εντυπωσιάστηκα που ζήτησαν τη γνώμη μου για να πετύχουν το καλύτερο κοντράστ χρώματος, φόρεμα- πέδιλο. Και σα να μην έφτανε αυτό, όταν γύρισα την πλάτη μου ψάχνοντας τι άλλο να τους προτείνω, παρατήρησα να μου συμμαζεύουν το «μικρό χαμό» που είχαν δημιουργήσει.
Κακά τα ψέματα, η παιδεία ξεκινάει από το σπίτι. Εκεί στα πρώτα βήματα που μαζί με τις πρώτες λέξεις, οι γονείς φροντίζουν να δώσουν τα ερεθίσματα για μια σωστή προσωπικότητα. Δεν έχει σημασία αν όλα τα παιδιά θα γίνουν γιατροί, δικηγόροι ή επιστήμονες. Αυτό που έχει σημασία είναι πως θα ναι άνθρωποι με παιδεία. Γιατί μορφωμένος για μένα φίλη, δεν είναι  αυτός που χει 2 μεταπτυχιακά, 3 ξένες γλώσσες και όταν απευθύνεται στη σερβιτόρα είναι σα να μιλάει στον τελευταίο ζητιάνο στα φανάρια, αλλά εκείνος που θα μιλήσει στη σερβιτόρα όπως θα μιλούσε στο προϊστάμενό του, στο διευθυντή τράπεζας.
Βέβαια η ευγένεια δεν είναι κάτι που απαιτείται μονόδρομα. Δεν απαιτώ να με σέβεσαι, όταν εγώ δεν κάνω το ίδιο. Η ευγένεια κερδίζεται. Και όπως όλα τα πράγματα στη ζωή καλό είναι θυμάσαι πως  « Ότι δίνεις –μοιράζεις αυτό σου επιστρέφεται».

Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

Off to swimming!





Σήμερα δύο πράγματα ονειρεύομαι από την ώρα που ξύπνησα. Να λιώσω πάνω σε μια ξαπλώστρα και να συνεχίσω να διαβάζω το αγαπημένο μου βιβλίο. Αν ψάχνεις κι εσύ κάτι να διαβάσεις, στο προτείνω ανεπιφύλακτα. Ο τίτλος είναι « Η ζωή που έλειπε» από τις εκδόσεις Mίνωας και ο συγγραφέας είναι ο γνωστός ηθοποιός (και φίλος)  Κώστας Κρομμύδας.
Δευτέρα του Αγ. Πνεύματος αύριο και όλα είναι κλειστά εδώ. Δεν έχει απομείνει ψυχή στην πόλη. Όπως καταλαβαίνεις φίλη, σήμερα δεν έχω να σου διηγηθώ καμία «footstory».  Όχι πως δεν έζησα ιστορικές στιγμές μες την εβδομάδα, αλλά τώρα βιάζομαι να ετοιμαστώ. Αποφάσισα να εκμεταλλευτώ το διήμερο  και πάω για μπάνιο. Κάτι μου λέει πως κι εσύ θα είσαι ήδη σε κάποια παραλία και θα κάνεις βουτιές.


Σε φιλώ και υπόσχομαι να επανέλθω με νέα την Τρίτη. Καλό μαύρισμα!




Παρασκευή 21 Ιουνίου 2013

Βραβείο τρυφερότητας!


Σήμερα φίλη, αγαπώ τους άντρες. Όχι όλους, αλλά αυτούς που είδα να ακολουθούν τις κοπέλες τους στα ψώνια. Πόσο ήρωες! Στεκόταν το μελαχρινό αγόρι δίπλα στην κοπέλα του που δοκίμαζε ένα ζευγάρι σανδάλια και της κρατούσε την τσάντα. Εμείς ένα τόσο δα μηνυματάκι σας στέλνουμε και αμέσως να πείτε ότι σας καταπιέζουμε…
Όταν μάλιστα σας βλέπω να κάνετε και υποδείξεις για το ποιο ζευγάρι ταιριάζει καλύτερα, τότε σας αγαπώ περισσότερο.
Όμως το βραβείο τρυφερότητας για σήμερα πάει στο τραυματισμένο αγόρι που ήρθε να αγοράσει ένα ζευγάρι πέδιλα για την κοπέλα του. Αρχικά φαντάστηκα ότι απλά θα έχει γεννέθλια ή θα έχουν καμία επέτειο και θα θέλει να της κάνει έκπληξη, αλλά έπεσα έξω. Ο πραγματικός λόγος που αποφάσισε να της κάνει δώρο, ήταν γιατί λόγω του ατυχήματος που είχε πρόσφατα με τη μηχανή, η κοπέλα του στενοχωρήθηκε πολύ και ήθελε να την κάνει λίγο να χαμογελάσει. Για την ιστορία δεν πήρε ένα, αλλά δύο ζευγάρια παπούτσια και φεύγοντας με ρώτησε που θα βρει ανοιχτό βιβλιοπωλείο για να πάρει κάρτα. Τότε ήταν που νόμιζα πως θα πεθάνω από υπερβολική δόση ρομαντισμού και τρυφερότητας. Μην πυροβολείς άλλο καλέ μου.
Και μετά μου λες πως δεν υπάρχουν άντρες.
Ναι φίλη μου, υπάρχουν. Πού κρύβονται δεν ξέρω, αλλά σήμερα ανακάλυψα πως υπάρχουν. Είναι κι αυτό ένα βήμα.

Unexpected...


Υπάρχουν κάποιες μέρες που η ώρα δεν περνά με τίποτα στη δουλειά. Κοιτάς, ξανακοιτάς και είναι λες και κάποιος κόλλησε τους δείκτες στο ρολόι μου.  Επιπλέον νιώθω αυτό το νωχελικό βάρος  κι ενώ συμμαζεύω το χώρο και εξυπηρετώ τον κόσμο, είναι σα να μ’ έχουν βάλει να κινούμαι σε «slow motion». Αυτές τις παράξενες μέρες, εγώ τις ονομάζω επικίνδυνες.
«Όταν δεν συμβαίνει τίποτα, λένε είναι τότε που είναι έτοιμα να συμβούν τα πάντα.»  Η εκκωφαντική ησυχία, είναι συνήθως προπομπός για όσα θα επακολουθήσουν.
 Κατέληξα σ’ αυτό το συμπέρασμα χτες, μετά από ώριμη σκέψη και μια απρόσμενη και αναπάντεχη επίσκεψη στο κατάστημα που εργάζομαι. Η Τετάρτη  φίλη μου, συγκαταλέγεται στις  ήσυχες μέρες  για την αγορά. Ο κόσμος κινείται σε πιο χαλαρούς ρυθμούς και εκεί που υπό φυσιολογικές –αλαλούμ συνθήκες, εξυπηρετώ 3 ανθρώπους μαζί, χτες είχα έναν πελάτη κάθε 15λεπτά.  Αν το δω από άποψη κούρασης, ήταν σαφώς πιο υποφερτό, αλλά εμένα η αδράνεια με φοβίζει.
Στεκόμουν στην υποδοχή του καταστήματος και για τριάντα λεπτά δεν είχε μπει ψυχή. Ακόμα και όταν έμπαινε κάποιος είτε για ερώτηση, είτε για αγορά, όλη η διαδικασία ήταν τέρμα για τέρμα νορμάλ. Καμία άσχετη ερώτηση, κανενός είδους απαίτηση και απίστευτη ευγένεια από όλο το αγοραστικό κοινό. Όμως πόσο φυσιολογικό ένα κατάστημα που τίποτα δε συμβαίνει.; Και πόσο τρομαχτικό είναι αυτό για το μπλογκ μου;
 
Ξεκίνησα αυτό το μπλογκ με τη σιγουριά πως κάθε μέρα κάτι θα συμβαίνει και θα σου το λέω φίλη. Πώς γίνεται να έπεσα τόσο έξω;
Όσο εγώ φυσούσα και ξεφυσούσα από ανία που θα γυρνούσα σπίτι και δεν θα είχα θέμα να γράψω, ο Μέρφι γελούσε σατανικά.
 Έπεσε ξαφνικά δουλειά, αλλά έπεσε και η ευχή μου και με πλάκωσε. Καλά λένε «πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου συμβεί». Έψαχνα το αναπάντεχο που θα μου δώσει έμπνευση. Σωστά;
Το σύμπαν μου απάντησε στέλνοντας τον πρώην μου να πάρει δώρο ένα ζευγάρι «peep toe» για την κοπέλα του.
Η αμήχανη στιγμή που ενώ ήμουν σκυμμένη ακούω κάποια γνώριμη φωνή να λέει «Καλησπέρα, μπορείτε να μ’ εξυπηρετήσετε;». Έκανα το λάθος και απάντησα «Βεβαίως» πριν σηκώσω το βλέμμα μου να δω σε ποιον απευθύνομαι.
Τώρα τι κάνεις φίλη;  Τον εξυπηρετείς ή του δίνεις πιο κιτς παπούτσι που έχεις για να του καταστρέψεις το στυλ της «άλλης». Γιατί η επόμενη  δεν έχει όνομα, για σένα θα ναι πάντα η «άλλη».
Η μεγαλύτερη πρόκληση, είναι ν’ αντιμετωπίσεις αυτό που φοβάσαι. Έστω κι αν ο μόνος τρόπος να το κάνεις είναι μιλώντας στον πρώην φίλο σου στο πληθυντικό. Έτσι, για τα επόμενα είκοσι λεπτά (που για μένα ήταν αιώνας) ξέχασα πως ήμουν το κορίτσι που κάποτε τον ερωτεύτηκε τρελά. Ήμουν η happy feet, μια ευσυνείδητη πωλήτρια που θα  έβρισκε το καλύτερο ζευγάρι παπούτσια στον πελάτη που έχει μπροστά της.   Διατήρησα ανάμεσα μας τον πληθυντικό και του απεύθυνα διερευνητικές ερωτήσεις που θα με βοηθούσαν να  βρω τι ταιριάζει στη φίλη του.
Αν αναρωτιέσαι γιατί δεν της διάλεξα το «χειρότερο» παπούτσι, η απάντηση είναι απλή. Θεωρητικά «για μένα» έχει το χειρότερο άντρα, οπότε θα ταν «too much» να κυκλοφορεί και με παπούτσι που δεν της ταιριάζει. Γυναικεία αλληλεγγύη; Ίσως…
Όταν επιτέλους βρήκαμε το «τέλειο» ζευγάρι παπούτσια, το άφησα στο ταμείο και τον χαιρέτησα τυπικά. Μεταξύ μας δεν ξέρω ποιος ήταν πιο αμήχανος και ποιος επηρεάστηκε περισσότερο από αυτήν την παράξενη συνάντηση.
Τα μεσάνυχτα είχα μια κλήση από άγνωστο νούμερο στο κινητό. Πάει πουθενά το μυαλό σου;;

Τετάρτη 19 Ιουνίου 2013

«Συγνώμη, κλείσατε;»


Οι γυναίκες φίλη μου, είμαστε παράξενα πλάσματα. Μπορεί τα καταστήματα να είναι ανοιχτά όλη μέρα, αλλά εμείς θα πάμε να δοκιμάσουμε το παπούτσι που είδαμε στη βιτρίνα (ή και αυτό που υπάρχει στη φαντασία μας) στις 9 και 10 το βράδυ. Ναι, αλήθεια σου λέω υπάρχουν άνθρωποι που αποφασίζουν να δοκιμάσουν παπούτσια την ώρα που τα καταστήματα κλείνουν ή πιο σωστά την ώρα που οι πωλήτριες ονειρεύονται πως κλείνουν.
Προσωπικά δεν έχω κάτι με αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, αλλά αφού επιμένεις θα σου πω. « Όλοι όσοι μπαίνουν σε κατάστημα μετά τις  εννιά και… είναι οι ίδιοι άνθρωποι που όσες φορές κι αν μπουν στα
Starbucks” θα ζητάνε πάντα φραπέ».
Όμως είπαμε γυναίκες είμαστε και έχουμε κάθε δικαίωμα να μην ξέρουμε ούτε τι ακριβώς θέλουμε, ούτε πότε ακριβώς το θέλουμε. Είναι στο DNA μας.
Το πρόβλημα  στα εμπορικά καταστήματα δημιουργείται όταν οι πωλήτριες που (δικαιολογημένα) τις έχει καταβάλει η κούραση, θυμώνουν, εκνευρίζονται με τους «εισβολείς των 9 και πέντε».
Αυτό που έμαθα από την πρώτη  μέρα στη δουλειά είναι πως οι τελευταίοι εν δυνάμει πελάτες, εμφανίζονται πάντα τη μέρα που εσύ έχεις κανονίσει κάτι και βιάζεσαι.  Και όσο πιο πολύ θες να βιαστείς να τους εξυπηρετήσεις γιατί έστησες τα κορίτσια στο μπαρ, το boyfriend σε περιμένει,  τόσο περισσότερο  εκείνοι θα σε καθυστερήσουν.
Μη νομίζεις φίλη πως όλα αυτά τα λέω στη θεωρία, το έζησα σου λέω. Παρασκευή ώρα εννέα και τέταρτο μπήκε στο κατάστημα η Καιτούλα . Όχι δεν ήταν γνωστή μου, αλλά λίγο έλειψε να γίνουμε φίλες. Βλέπεις έχω υιοθετήσει την τακτική και αντί να σκοτώνομαι με τους ανθρώπους προτιμώ να έρχομαι κοντά τους και να διακωμωδώ την κατάσταση.
Η Καιτούλα λοιπόν, που  με τρία μέτρα πόδι μόνο Καιτούλα δεν την έλεγες, αποφάσισε στα 27 της χρόνια να φορέσει για πρώτη φορά δωδεκάποντο. Ήταν αθλήτρια βλέπεις και με τα ψηλοτάκουνα δεν είχαν γνωριστεί ποτέ σωστά.  Και σα να μην έφτανε αυτό, έπρεπε αυτή την απόφαση ζωής να την πάρει την Παρασκευή το βράδυ που (επιτέλους)εμφανίστηκε ο Κωστάκης και να κανονίσαμε να τα πούμε από κοντά. Και γω τι να κάνω; Να μαλώσω με την Καιτούλα; Για κανένα λόγο.
Αρχικά στο  ένα πόδι της έδωσα να φορέσει ένα ροζ σταράκι και στο άλλο ένα σούπερ δωδεκάποντο που της διάλεξαμε εγώ και η φίλη της. Ναι, είχε και φίλη γιατί κάθε γυναίκα μπροστά σε τέτοια απόφαση ζωής, σέρνει μαζί της και ένα συμπαραστάτη να φωνάξει όπως έκανε η ξανθιά κοπέλα το ανακουφιστικό «this is it, Καιτούλα το παίρνεις».
Πηγαινοερχόταν από καθρέφτη σε καθρέφτη. Άλλοτε το παπούτσι την πήγαινε βόλτα κι άλλοτε τα κατάφερνε και φούσκωνε από περηφάνια. Όσο κι αν μ’ έκανε ν’ αργήσω στο ραντεβού μου, η Καιτούλα δεν κατάφερε να με θυμώσει. Αντιθέτως δοκίμασε τα όρια μου. Βρήκα τη χρυσή τομή ανάμεσα σε πωλητή- πελάτη. Άσε που ένιωσα και λίγο σα να έπαιζα στο Makeover «Μεταμορφώστε την  τώρα».
Στις 10 παρά 20 η Καιτούλα βρήκε το πέδιλο που την αντιπροσώπευε (με χοντρό τακούνι, όπως την έπεισα, για να νιώθει ασφάλεια στο περπάτημα).
Φεύγοντας τις άκουσα να λένε πως σχεδίαζαν να βγουν. Μα φυσικά με τα παπούτσια που της διάλεξα. Δεν έχει σημασία αν θα ξαναέρθει στο κατάστημα, αλλά είμαι 100% σίγουρη πως εμένα θα με θυμάται. Γιατί πάντα θυμόμαστε τις πρώτες μας φορές. (στον οδοντίατρο, στον έρωτα, στα ψώνια).


Καταρχήν Καλημέρα σας.


Είμαι η «happy feet»  και αυτό εδώ είναι το πρώτο κείμενο στο νέο μου μπλογκ. Αν αναρωτιέσαι γιατί έβαλα τον τίτλο «Βάλτο στα πόδια» την απάντηση θα σου τη δώσει το νέο μου επάγγελμα. Είμαι πωλήτρια σε κατάστημα γυναικείων υποδημάτων. Ο ιερός χώρος κάθε γυναίκας. Παπούτσια, πολλά παπούτσια. Όλη την ημέρα εξυπηρετώ  συμβουλεύω και παροτρύνω γυναίκες να βρουν το «ιδανικό» γι’ αυτές ζευγάρι. Εκείνο που θα τις κάνει να φουλάρουν αυτοπεποίθηση και να σαγηνεύσουν τα πλήθη.
Η δουλειά μου δε σου κρύβω πως μ’ αρέσει πολύ. Λατρεύω αυτήν την επικοινωνία με τον κόσμο και το γεγονός ότι έστω και λίγο βάζω το λιθαράκι μου και σε βοηθώ να βγάλεις τη «θεά» που κρύβεις μέσα σου.
Παρολαυτά υπάρχουν στιγμές που η «ιώβεια υπομονή μου» εξαντλείται. Είναι τότε  που οι γυναίκες βρίσκονται στις δύσκολες μέρες του μήνα, άλλες βιώνουν χωρισμό, απογοήτευση κλπ.
Εκείνες τις ημέρες θα θελα να παίρνω άδεια μετ’ αποδοχών  για τα νησιά μπόρα - μπόρα , ρεπό ή έστω να μπορώ να γίνομαι αόρατη


Μεταξύ μας είναι δύσκολο να είσαι πωλήτρια εν έτη 2013 και να μην έχεις ψυχολόγο ή πρόζακ στην  τσάντα σου για ώρα ανάγκης. Δεδομένου ότι είμαι Σκορπιός και αγαπώ τα δύσκολα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως για όσο θα κάνω αυτή τη δουλειά, θα παραμείνω νηφάλια και χαμογελαστή.
Κάπου εδώ εμφανίζεται η φίλη μου η Γιώτα που μετά από μία ολόκληρη ώρα που μ’ άκουγε στα «Starbucks» να τις αφηγούμαι τι-τραβάω- κι εγώ-η πωλήτρια μου πρότεινε  να κάνω τις περιπέτειές μου μπλογκ.
Ίσως είναι ο μόνος τρόπος να βλέπω την κατάσταση από την εύθυμη πλευρά και μόνο.
Όπως καταλαβαίνεις εδώ σ’ αυτό τη σελίδα, θα βρίσκεις κάθε μέρα μια νέα ιστορία τρέλας. Θα μαθαίνεις από πρώτο χέρι πως οι άνθρωποι όταν θέλουν κάτι δεν έχει σημασία τι ώρα είναι. Και γω οφείλω να εκπληρώσω την επιθυμία τους. Ακόμα κι αν είναι Παρασκευή 9 και 15μμ εγώ  είμαι υποχρεωμένη να εξυπηρετήσω την Καιτούλα. #erxetai.