1st rule #Don’t go for shopping on Saturday.

                            

Για μένα φίλη, οι γυναίκες χωρίζονται σε 3 κατηγορίες : 1)Σ’ αυτές που στην αρχή της εβδομάδας κάνουν έρευνα αγοράς και ως την Παρασκευή έχουν κάνει τα ψώνια τους. 2) σ’ εκείνες που θα δουν κάτι στη βιτρίνα, θα μπουν μέσα και θα το δοκιμάσουν και τέλος 3) σ’ εκείνες που είδαν κάτι στη βιτρίνα(όχι οπωσδήποτε στη δική σου μπορεί και σ’ άλλη) πριν 1 μήνα, 1 χρόνο ή στο όνειρό τους και αποφάσισαν να βγουν να το ψάξουν το Σάββατο. Αυτήν την τελευταία κατηγορία θα θελα να μπορούσα να τη στείλω για πάντα στον Άρη…

Το να δουλεύεις Σάββατο είναι κάτι παραπάνω από  τραγικό. Και μη με ρωτήσεις γιατί. Όσο καλοκαιριάζει τα Σάββατα στην πόλη θέλουν πρόζακ . Πόσο μάλλον αν δουλεύεις σε κατάστημα γυναικείων υποδημάτων όπως εγώ.

  Δεν έχω παράπονο, απλά τα Σάββατα όσοι μπαίνουν πειράζουν κρυφά το ρολόι και αυτό μένει σταματημένο για 2-3 ώρες.

Χτες έζησα ένα τέτοιο Σάββατο από τις 12 έως τις 8. Στην αρχή η κίνηση στην πόλη μαρτυρούσε πως το «top place» εξόρμησης ήταν  το κατάστημά μας και όχι η Χαλκιδική.

Εξυπηρέτησα τουρίστες, αγόρι που μπήκε να πάρει δώρο στην αδερφή του ένα μαύρο σανδάλι, αλλά εγώ τον έπεισα να πάρει μπεζ και μετά ξεκίνησαν να έρχονται κατά πάνω μου οι τριάδες. Και όπως έχω πει στο παρελθόν φίλη, εγώ τον αριθμό τρία τον φοβάμαι. Δε γίνεται να τα βγάλεις πέρα με τρεις γυναίκες μαζί που τους δένει πρώτος βαθμός συγγένειας, αλλά και που υπό νηφάλιες συνθήκες είναι για δέσιμο. Όχι δεν είμαι υπερβολική, αλλά όταν τρεις γυναίκες βγαίνουν για ψώνια το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν τα πάνελ αποτυχημένων εκπομπών που όλοι μιλάνε μαζί, κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε. Και σ’ αυτήν την περίπτωση εγώ είχα το ρόλο του συντονιστή. Ένα μακρόσυρτο «θέλω αυτόοοοοο εκεί πέρα» ακουγόταν από διάφορες μεριές δίπλα μου, πίσω μου, αριστερά, δεξιά και γω με υπομονή και χαμόγελο έτρεχα να εκπληρώσω τις επιθυμίες τους. Η πιο αστεία στιγμή ήταν όταν ένιωσαν πως μ’ είχαν ζαλίσει αρκετά, η μία ψέλλισε «τι τραβάς και συ η πωλήτρια». Γέλασαν όλες σαν τα ήταν το ανέκδοτο του μήνα. Όμως φίλη μου το «τι τραβάω εγώ η πωλήτρια» το ξέρεις μονάχα εσύ από αυτό εδώ το μπλογκ.

 

Hey u little duck face!

Για τον επίλογο του Σαββάτου άφησα μια μικροκαμωμένη κοπελίτσα από αυτές που με κάνουν να πιστεύουν πως μόνο η δική μου η μαμά μαγειρεύει καλά. Ήταν κοντούλα  με κόκκινα μπουκλάκια και φακίδες στο πρόσωπο. Η ώρα είχε πάει 7 και 10 και ο χρόνος πια μετρούσε υπέρ μας. Η κοπέλα αγνώστου ταυτότητας έψαχνε ροζ σταράκια γιατί τα αθλητικά της είχαν σκιστεί. Της έδωσα ένα ζευγάρι στο νούμερο της και την άφησα να τα δοκιμάσει. Όταν γύρισα το βλέμμα μου πάλι σ’ εκείνη την πρόσεξα να πλησιάζει στον ολόσωμο καθρέφτη και να κοιτά με θαυμασμό τον εαυτό της στο πρόσωπο σουφρώνοντας τα χείλη της. Τα σταράκια αμφιβάλλω αν τα πρόσεξε στον καθρέφτη και γενικά αν τα πρόσεξε. Το σκηνικό επαναλήφθηκε άλλες δυο τρεις φορές και μετά με απόλυτη αποφασιστικότητα με πλησίασε και με ρώτησε « Με τα μαλλιά μου θα ταιριάζουν ή να τα πάρω σ άλλο χρώμα?»

 Όταν έφτασε στο ταμείο την άκουσα να λέει πως θα πληρώσει με κάρτα μισθοδοσίας. Ναι, φίλη η little duck face δουλεύει και μάλιστα κάνει την ίδια δουλειά με μένα. Είναι πωλήτρια.

Χμ...σκέφτεσαι ότι σκέφτομαι;;

What are you looking for???

   

Ήταν ψηλές, ξανθές και φορούσαν έντονο άρωμα που έμοιαζε με εντομοκτόνο. Μπαίνοντας δεν μου έριξαν ματιά και προσποιήθηκαν πως δεν άκουσαν το «Hello, may i help you?» που τους απευθύναμε τόσο εγώ αλλά και τα κορίτσια. Πριν προλάβω να φτάσω στο βάθος του καταστήματος είχαν κιόλας αρχίσει να επιτίθενται στα παπούτσια και ήδη 2 πλατφόρμες κείτονταν στο πάτωμα. «Don’ t take it from your own»,ήταν η επόμενη φράση που βαρέθηκα να λέω για τις επόμενες δύο ώρες μαζί με την προσευχή μου να λυπηθεί ο καλός Θεούλης και να πάνε να βασανίσουν άλλο κατάστημα… Όμως για κακή μου τύχη, το αετίσιο μάτι τους είχε προσέξει τις χαμηλές τιμές ....

                     

Όταν αποφάσισα πως θα φτιάξω ένα μπλογκ που θα διηγούμαι τι τραβάω ως πωλήτρια σε κατάστημα παπουτσιών, υποσχέθηκα στη φίλη μου τη Γιώτα πως δεν θα μιλήσω ποτέ άσχημα για πελάτες.   Όμως όλοι οι όρκοι και υποσχέσεις έχουν εξαιρέσεις. Παραθυράκια που παραβιάζονται, είτε δημιουργούνται και βγαίνει η Κρουέλα από μέσα σου.  Γιατί φίλη εγώ δεν θυμώνω με τις γυναίκες, θυμώνω με τις τουρίστριες, έχει διαφορά.

Σήμερα λοιπόν , μισώ τον τουρισμό. Δεν θέλω να βλέπω ξένους. Πριν βιαστείς να με κρίνεις για ότι λέω-γράφω, άσε με να σου πω τι ζω.. Έπειτα από 2 χρόνια ως πωλήτρια έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα :« τα καταστήματα παπουτσιών για τις τουρίστριες είναι συνυφασμένα στο μυαλό τους με μεγάλα παζάρια μικροπωλητών». Και αυτό το πιστεύω, γιατί μόνο έτσι μπορώ να δώσω λογική εξήγηση για το πώς συμπεριφέροντε όταν έρχονται να ψωνίσουν. Οι πωλήτριες στα μάτια τους  είναι διακοσμητικά στοιχεία  που δένουν ευχάριστα με το χώρο, ενώ ο λόγος ύπαρξης των προϊόντων είναι για να πετιούνται όλα στον αέρα, στο πάτωμα, στα δοκιμαστήρια και να δημιουργείται εύκολα χάος.

Οι τουρίστριες ήταν  απ’ το μακρινό Ισραήλ. (αν δεν μας ψήφισαν στη Eurovision  μην μου το πείτε) Εννοείται πως δεν καταδέχτηκαν να μιλήσουν Αγγλικά κι ας ένιωθα πως καταλάβαιναν τα πάντα. Αν αναρωτιέσαι πως βγάλαμε άκρη, σ’ ενημερώνω πως έπειτα από την σημερινή μέρα είμαι έτοιμη να μεταδώσω δελτίο ειδήσεων για κωφάλαλους.

Τα κουτιά που κείτονταν στο πάτωμα μαζί με τις ίδιες που είχαν πλέον καθίσει οκλαδόν, δημιουργούσαν ένα κλίμα ακαταστασίας, ενώ η έντονη οσμή σκόρδου που ανακατευόταν στην ατμόσφαιρα με τ’ αρώματά τους, είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη.

Δεν ξέρω ποια στιγμή κόντεψα να χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά νομίζω πως έπεσε κυριολεκτικά η προβολή –στοίβα με  πέδιλα ιδιου χρώματος και με γραντζούνησε στο πρόσωπο, ήταν η στιγμή που είπα «enough».

Γιατί  για να σου λέω «Don’ t touch this box» κάτι θα ξέρω.

 Αλλά όπως τα μικρά παιδιά έτσι και οι γυναίκες μικραίνουμε τουλάχιστον κατά 10 χρόνια όταν βγαίνουμε για ψώνια. Αγγίζουμε τα προϊόντα στη βιτρίνα ακόμα κι αν μας πούνε πως δεν πρέπει. Μας προσφέρουν βοήθεια και πάντα την αρνούμαστε λες και βγαίνει ο μικρός εξερευνητής από μέσα μας. Και φυσικά στο τέλος αν μας ρωτήσεις, δεν φταίμε εμείς, αλλά οι απαράδεκτες πωλήτριες που δεν έχουν υπομονή.

Δεν θα πω άλλα φίλη, γιατί τέλειωσε το evian…

Bonus ευγένειας!

Κάποιος επιτέλους να βγει και να πει πως μετά από ένα 3ήμερο δε γίνεται την επόμενη μέρα να πηγαίνεις για δουλειά. Δεν κατάλαβα δηλαδή, τα μεθεόρτια γιατί να μη γιορτάζονται;. Όλα εγώ θα σας τα λέω μου φαίνεται.

Όπως καταλαβαίνεις φίλη, το 3ήμερο έφτασε στο τέλος και σήμερα όλα τα καταστήματα λειτουργούσαν κανονικά. Καλά εντάξει, μπορώ να πω και υποτονικά για τους πωλητές, γιατί οι καταναλωτές βρίσκουν πάντα διάθεση όταν πρόκειται να βγουν στην αγορά.

Σήμερα λοιπόν, ήταν μια φρικτά ζεστή μέρα. Παρολ’αυτά πολλές γυναίκες  βγήκαν προς αναζήτηση  παπουτσιών. Άλλες ήξεραν τι ήθελαν, άλλες ζητούσαν αυτό που έχει τελειώσει και άλλες με σκλάβωναν με την ευγένειά τους.

Γι’ αυτό φίλη αν υπάρχει κάτι στο οποίο κατέληξα σήμερα ύστερα από 8 ώρες δουλειάς με 27 βαθμούς υπό σκιά (και χωρίς λαστιχάκι να μαζέψω τα μαλλιά μου)είναι πως «Η ευγένεια ξεκλειδώνει πόρτες». Μπορεί θεωρητικά και πρακτικά ο πελάτης να έχει πάντα δίκιο (είτε πληρώνει σε μετρητά, είτε παζαρεύει για 2 ευρώ έκπτωση στο ταμείο), αλλά αυτός για τον οποίο θα τρέξεις στην αποθήκη για να βρεις το τελευταίο ζευγάρι γόβες που μπορεί να έχει ξεμείνει, θα ναι πάντα εκείνος που σου μίλησε με τον ευγενικότερο τρόπο. Εκείνος που μπορεί να φοράει νούμερο 38 και επέμεινε να σ’ ανεβάσει στη σκάλα για να του δώσεις να δοκιμάσει το 37( κι ας τον ενημέρωσες πως θα ναι στενό). Όμως στο τέλος επέστρεψε στα λόγια σου και σ’ ευχαρίστησε που έγινες Κομανέτσι για να τον εξυπηρετήσεις.

Ναι φίλη υπάρχουν και τέτοιοι άνθρωποι. Όπως  οι 2 κοπέλες που ήρθαν να αγοράσουν πέδιλα για την τελετή αποφοίτησης του Λυκείου. Εκτός απ’ το ότι μου ξύπνησαν αναμνήσεις από τα δικά μου σχολικά χρόνια, εντυπωσιάστηκα που ζήτησαν τη γνώμη μου για να πετύχουν το καλύτερο κοντράστ χρώματος, φόρεμα- πέδιλο. Και σα να μην έφτανε αυτό, όταν γύρισα την πλάτη μου ψάχνοντας τι άλλο να τους προτείνω, παρατήρησα να μου συμμαζεύουν το «μικρό χαμό» που είχαν δημιουργήσει.

Κακά τα ψέματα, η παιδεία ξεκινάει από το σπίτι. Εκεί στα πρώτα βήματα που μαζί με τις πρώτες λέξεις, οι γονείς φροντίζουν να δώσουν τα ερεθίσματα για μια σωστή προσωπικότητα. Δεν έχει σημασία αν όλα τα παιδιά θα γίνουν γιατροί, δικηγόροι ή επιστήμονες. Αυτό που έχει σημασία είναι πως θα ναι άνθρωποι με παιδεία. Γιατί μορφωμένος για μένα φίλη, δεν είναι  αυτός που χει 2 μεταπτυχιακά, 3 ξένες γλώσσες και όταν απευθύνεται στη σερβιτόρα είναι σα να μιλάει στον τελευταίο ζητιάνο στα φανάρια, αλλά εκείνος που θα μιλήσει στη σερβιτόρα όπως θα μιλούσε στο προϊστάμενό του, στο διευθυντή τράπεζας.

Βέβαια η ευγένεια δεν είναι κάτι που απαιτείται μονόδρομα. Δεν απαιτώ να με σέβεσαι, όταν εγώ δεν κάνω το ίδιο. Η ευγένεια κερδίζεται. Και όπως όλα τα πράγματα στη ζωή καλό είναι θυμάσαι πως  « Ότι δίνεις –μοιράζεις αυτό σου επιστρέφεται».

Off to swimming!

Σήμερα δύο πράγματα ονειρεύομαι από την ώρα που ξύπνησα. Να λιώσω πάνω σε μια ξαπλώστρα και να συνεχίσω να διαβάζω το αγαπημένο μου βιβλίο. Αν ψάχνεις κι εσύ κάτι να διαβάσεις, στο προτείνω ανεπιφύλακτα. Ο τίτλος είναι « Η ζωή που έλειπε» από τις εκδόσεις Mίνωας και ο συγγραφέας είναι ο γνωστός ηθοποιός (και φίλος)  Κώστας Κρομμύδας.

Δευτέρα του Αγ. Πνεύματος αύριο και όλα είναι κλειστά εδώ. Δεν έχει απομείνει ψυχή στην πόλη. Όπως καταλαβαίνεις φίλη, σήμερα δεν έχω να σου διηγηθώ καμία «footstory».  Όχι πως δεν έζησα ιστορικές στιγμές μες την εβδομάδα, αλλά τώρα βιάζομαι να ετοιμαστώ. Αποφάσισα να εκμεταλλευτώ το διήμερο  και πάω για μπάνιο. Κάτι μου λέει πως κι εσύ θα είσαι ήδη σε κάποια παραλία και θα κάνεις βουτιές.

Σε φιλώ και υπόσχομαι να επανέλθω με νέα την Τρίτη. Καλό μαύρισμα!

Βραβείο τρυφερότητας!

Σήμερα φίλη, αγαπώ τους άντρες. Όχι όλους, αλλά αυτούς που είδα να ακολουθούν τις κοπέλες τους στα ψώνια. Πόσο ήρωες! Στεκόταν το μελαχρινό αγόρι δίπλα στην κοπέλα του που δοκίμαζε ένα ζευγάρι σανδάλια και της κρατούσε την τσάντα. Εμείς ένα τόσο δα μηνυματάκι σας στέλνουμε και αμέσως να πείτε ότι σας καταπιέζουμε…

Όταν μάλιστα σας βλέπω να κάνετε και υποδείξεις για το ποιο ζευγάρι ταιριάζει καλύτερα, τότε σας αγαπώ περισσότερο.

Όμως το βραβείο τρυφερότητας για σήμερα πάει στο τραυματισμένο αγόρι που ήρθε να αγοράσει ένα ζευγάρι πέδιλα για την κοπέλα του. Αρχικά φαντάστηκα ότι απλά θα έχει γεννέθλια ή θα έχουν καμία επέτειο και θα θέλει να της κάνει έκπληξη, αλλά έπεσα έξω. Ο πραγματικός λόγος που αποφάσισε να της κάνει δώρο, ήταν γιατί λόγω του ατυχήματος που είχε πρόσφατα με τη μηχανή, η κοπέλα του στενοχωρήθηκε πολύ και ήθελε να την κάνει λίγο να χαμογελάσει. Για την ιστορία δεν πήρε ένα, αλλά δύο ζευγάρια παπούτσια και φεύγοντας με ρώτησε που θα βρει ανοιχτό βιβλιοπωλείο για να πάρει κάρτα. Τότε ήταν που νόμιζα πως θα πεθάνω από υπερβολική δόση ρομαντισμού και τρυφερότητας. Μην πυροβολείς άλλο καλέ μου.

Και μετά μου λες πως δεν υπάρχουν άντρες.

Ναι φίλη μου, υπάρχουν. Πού κρύβονται δεν ξέρω, αλλά σήμερα ανακάλυψα πως υπάρχουν. Είναι κι αυτό ένα βήμα.

Unexpected...

Υπάρχουν κάποιες μέρες που η ώρα δεν περνά με τίποτα στη δουλειά. Κοιτάς, ξανακοιτάς και είναι λες και κάποιος κόλλησε τους δείκτες στο ρολόι μου.  Επιπλέον νιώθω αυτό το νωχελικό βάρος  κι ενώ συμμαζεύω το χώρο και εξυπηρετώ τον κόσμο, είναι σα να μ’ έχουν βάλει να κινούμαι σε «slow motion». Αυτές τις παράξενες μέρες, εγώ τις ονομάζω επικίνδυνες.

«Όταν δεν συμβαίνει τίποτα, λένε είναι τότε που είναι έτοιμα να συμβούν τα πάντα.»  Η εκκωφαντική ησυχία, είναι συνήθως προπομπός για όσα θα επακολουθήσουν.

 Κατέληξα σ’ αυτό το συμπέρασμα χτες, μετά από ώριμη σκέψη και μια απρόσμενη και αναπάντεχη επίσκεψη στο κατάστημα που εργάζομαι. Η Τετάρτη  φίλη μου, συγκαταλέγεται στις  ήσυχες μέρες  για την αγορά. Ο κόσμος κινείται σε πιο χαλαρούς ρυθμούς και εκεί που υπό φυσιολογικές –αλαλούμ συνθήκες, εξυπηρετώ 3 ανθρώπους μαζί, χτες είχα έναν πελάτη κάθε 15λεπτά.  Αν το δω από άποψη κούρασης, ήταν σαφώς πιο υποφερτό, αλλά εμένα η αδράνεια με φοβίζει.

Στεκόμουν στην υποδοχή του καταστήματος και για τριάντα λεπτά δεν είχε μπει ψυχή. Ακόμα και όταν έμπαινε κάποιος είτε για ερώτηση, είτε για αγορά, όλη η διαδικασία ήταν τέρμα για τέρμα νορμάλ. Καμία άσχετη ερώτηση, κανενός είδους απαίτηση και απίστευτη ευγένεια από όλο το αγοραστικό κοινό. Όμως πόσο φυσιολογικό ένα κατάστημα που τίποτα δε συμβαίνει.; Και πόσο τρομαχτικό είναι αυτό για το μπλογκ μου;

 

Ξεκίνησα αυτό το μπλογκ με τη σιγουριά πως κάθε μέρα κάτι θα συμβαίνει και θα σου το λέω φίλη. Πώς γίνεται να έπεσα τόσο έξω;

Όσο εγώ φυσούσα και ξεφυσούσα από ανία που θα γυρνούσα σπίτι και δεν θα είχα θέμα να γράψω, ο Μέρφι γελούσε σατανικά.

 Έπεσε ξαφνικά δουλειά, αλλά έπεσε και η ευχή μου και με πλάκωσε. Καλά λένε «πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου συμβεί». Έψαχνα το αναπάντεχο που θα μου δώσει έμπνευση. Σωστά;

Το σύμπαν μου απάντησε στέλνοντας τον πρώην μου να πάρει δώρο ένα ζευγάρι «peep toe» για την κοπέλα του.

Η αμήχανη στιγμή που ενώ ήμουν σκυμμένη ακούω κάποια γνώριμη φωνή να λέει «Καλησπέρα, μπορείτε να μ’ εξυπηρετήσετε;». Έκανα το λάθος και απάντησα «Βεβαίως» πριν σηκώσω το βλέμμα μου να δω σε ποιον απευθύνομαι.

Τώρα τι κάνεις φίλη;  Τον εξυπηρετείς ή του δίνεις πιο κιτς παπούτσι που έχεις για να του καταστρέψεις το στυλ της «άλλης». Γιατί η επόμενη  δεν έχει όνομα, για σένα θα ναι πάντα η «άλλη».

Η μεγαλύτερη πρόκληση, είναι ν’ αντιμετωπίσεις αυτό που φοβάσαι. Έστω κι αν ο μόνος τρόπος να το κάνεις είναι μιλώντας στον πρώην φίλο σου στο πληθυντικό. Έτσι, για τα επόμενα είκοσι λεπτά (που για μένα ήταν αιώνας) ξέχασα πως ήμουν το κορίτσι που κάποτε τον ερωτεύτηκε τρελά. Ήμουν η happy feet, μια ευσυνείδητη πωλήτρια που θα  έβρισκε το καλύτερο ζευγάρι παπούτσια στον πελάτη που έχει μπροστά της.   Διατήρησα ανάμεσα μας τον πληθυντικό και του απεύθυνα διερευνητικές ερωτήσεις που θα με βοηθούσαν να  βρω τι ταιριάζει στη φίλη του.

Αν αναρωτιέσαι γιατί δεν της διάλεξα το «χειρότερο» παπούτσι, η απάντηση είναι απλή. Θεωρητικά «για μένα» έχει το χειρότερο άντρα, οπότε θα ταν «too much» να κυκλοφορεί και με παπούτσι που δεν της ταιριάζει. Γυναικεία αλληλεγγύη; Ίσως…

Όταν επιτέλους βρήκαμε το «τέλειο» ζευγάρι παπούτσια, το άφησα στο ταμείο και τον χαιρέτησα τυπικά. Μεταξύ μας δεν ξέρω ποιος ήταν πιο αμήχανος και ποιος επηρεάστηκε περισσότερο από αυτήν την παράξενη συνάντηση.

Τα μεσάνυχτα είχα μια κλήση από άγνωστο νούμερο στο κινητό. Πάει πουθενά το μυαλό σου;;

«Συγνώμη, κλείσατε;»

Οι γυναίκες φίλη μου, είμαστε παράξενα πλάσματα. Μπορεί τα καταστήματα να είναι ανοιχτά όλη μέρα, αλλά εμείς θα πάμε να δοκιμάσουμε το παπούτσι που είδαμε στη βιτρίνα (ή και αυτό που υπάρχει στη φαντασία μας) στις 9 και 10 το βράδυ. Ναι, αλήθεια σου λέω υπάρχουν άνθρωποι που αποφασίζουν να δοκιμάσουν παπούτσια την ώρα που τα καταστήματα κλείνουν ή πιο σωστά την ώρα που οι πωλήτριες ονειρεύονται πως κλείνουν.

Προσωπικά δεν έχω κάτι με αυτήν την κατηγορία ανθρώπων, αλλά αφού επιμένεις θα σου πω. « Όλοι όσοι μπαίνουν σε κατάστημα μετά τις  εννιά και… είναι οι ίδιοι άνθρωποι που όσες φορές κι αν μπουν στα

“Starbucks” θα ζητάνε πάντα φραπέ».

Όμως είπαμε γυναίκες είμαστε και έχουμε κάθε δικαίωμα να μην ξέρουμε ούτε τι ακριβώς θέλουμε, ούτε πότε ακριβώς το θέλουμε. Είναι στο DNA μας.

Το πρόβλημα  στα εμπορικά καταστήματα δημιουργείται όταν οι πωλήτριες που (δικαιολογημένα) τις έχει καταβάλει η κούραση, θυμώνουν, εκνευρίζονται με τους «εισβολείς των 9 και πέντε».

Αυτό που έμαθα από την πρώτη  μέρα στη δουλειά είναι πως οι τελευταίοι εν δυνάμει πελάτες, εμφανίζονται πάντα τη μέρα που εσύ έχεις κανονίσει κάτι και βιάζεσαι.  Και όσο πιο πολύ θες να βιαστείς να τους εξυπηρετήσεις γιατί έστησες τα κορίτσια στο μπαρ, το boyfriend σε περιμένει,  τόσο περισσότερο  εκείνοι θα σε καθυστερήσουν.

Μη νομίζεις φίλη πως όλα αυτά τα λέω στη θεωρία, το έζησα σου λέω. Παρασκευή ώρα εννέα και τέταρτο μπήκε στο κατάστημα η Καιτούλα . Όχι δεν ήταν γνωστή μου, αλλά λίγο έλειψε να γίνουμε φίλες. Βλέπεις έχω υιοθετήσει την τακτική και αντί να σκοτώνομαι με τους ανθρώπους προτιμώ να έρχομαι κοντά τους και να διακωμωδώ την κατάσταση.

Η Καιτούλα λοιπόν, που  με τρία μέτρα πόδι μόνο Καιτούλα δεν την έλεγες, αποφάσισε στα 27 της χρόνια να φορέσει για πρώτη φορά δωδεκάποντο. Ήταν αθλήτρια βλέπεις και με τα ψηλοτάκουνα δεν είχαν γνωριστεί ποτέ σωστά.  Και σα να μην έφτανε αυτό, έπρεπε αυτή την απόφαση ζωής να την πάρει την Παρασκευή το βράδυ που (επιτέλους)εμφανίστηκε ο Κωστάκης και να κανονίσαμε να τα πούμε από κοντά. Και γω τι να κάνω; Να μαλώσω με την Καιτούλα; Για κανένα λόγο.

Αρχικά στο  ένα πόδι της έδωσα να φορέσει ένα ροζ σταράκι και στο άλλο ένα σούπερ δωδεκάποντο που της διάλεξαμε εγώ και η φίλη της. Ναι, είχε και φίλη γιατί κάθε γυναίκα μπροστά σε τέτοια απόφαση ζωής, σέρνει μαζί της και ένα συμπαραστάτη να φωνάξει όπως έκανε η ξανθιά κοπέλα το ανακουφιστικό «this is it, Καιτούλα το παίρνεις».

Πηγαινοερχόταν από καθρέφτη σε καθρέφτη. Άλλοτε το παπούτσι την πήγαινε βόλτα κι άλλοτε τα κατάφερνε και φούσκωνε από περηφάνια. Όσο κι αν μ’ έκανε ν’ αργήσω στο ραντεβού μου, η Καιτούλα δεν κατάφερε να με θυμώσει. Αντιθέτως δοκίμασε τα όρια μου. Βρήκα τη χρυσή τομή ανάμεσα σε πωλητή- πελάτη. Άσε που ένιωσα και λίγο σα να έπαιζα στο Makeover «Μεταμορφώστε την  τώρα».

Στις 10 παρά 20 η Καιτούλα βρήκε το πέδιλο που την αντιπροσώπευε (με χοντρό τακούνι, όπως την έπεισα, για να νιώθει ασφάλεια στο περπάτημα).

Φεύγοντας τις άκουσα να λένε πως σχεδίαζαν να βγουν. Μα φυσικά με τα παπούτσια που της διάλεξα. Δεν έχει σημασία αν θα ξαναέρθει στο κατάστημα, αλλά είμαι 100% σίγουρη πως εμένα θα με θυμάται. Γιατί πάντα θυμόμαστε τις πρώτες μας φορές. (στον οδοντίατρο, στον έρωτα, στα ψώνια).

Καταρχήν Καλημέρα σας.

Είμαι η «happy feet»  και αυτό εδώ είναι το πρώτο κείμενο στο νέο μου μπλογκ. Αν αναρωτιέσαι γιατί έβαλα τον τίτλο «Βάλτο στα πόδια» την απάντηση θα σου τη δώσει το νέο μου επάγγελμα. Είμαι πωλήτρια σε κατάστημα γυναικείων υποδημάτων. Ο ιερός χώρος κάθε γυναίκας. Παπούτσια, πολλά παπούτσια. Όλη την ημέρα εξυπηρετώ  συμβουλεύω και παροτρύνω γυναίκες να βρουν το «ιδανικό» γι’ αυτές ζευγάρι. Εκείνο που θα τις κάνει να φουλάρουν αυτοπεποίθηση και να σαγηνεύσουν τα πλήθη.

Η δουλειά μου δε σου κρύβω πως μ’ αρέσει πολύ. Λατρεύω αυτήν την επικοινωνία με τον κόσμο και το γεγονός ότι έστω και λίγο βάζω το λιθαράκι μου και σε βοηθώ να βγάλεις τη «θεά» που κρύβεις μέσα σου.

Παρολαυτά υπάρχουν στιγμές που η «ιώβεια υπομονή μου» εξαντλείται. Είναι τότε  που οι γυναίκες βρίσκονται στις δύσκολες μέρες του μήνα, άλλες βιώνουν χωρισμό, απογοήτευση κλπ.

Εκείνες τις ημέρες θα θελα να παίρνω άδεια μετ’ αποδοχών  για τα νησιά μπόρα - μπόρα , ρεπό ή έστω να μπορώ να γίνομαι αόρατη

Μεταξύ μας είναι δύσκολο να είσαι πωλήτρια εν έτη 2013 και να μην έχεις ψυχολόγο ή πρόζακ στην  τσάντα σου για ώρα ανάγκης. Δεδομένου ότι είμαι Σκορπιός και αγαπώ τα δύσκολα, υποσχέθηκα στον εαυτό μου πως για όσο θα κάνω αυτή τη δουλειά, θα παραμείνω νηφάλια και χαμογελαστή.

Κάπου εδώ εμφανίζεται η φίλη μου η Γιώτα που μετά από μία ολόκληρη ώρα που μ’ άκουγε στα «Starbucks» να τις αφηγούμαι τι-τραβάω- κι εγώ-η πωλήτρια μου πρότεινε  να κάνω τις περιπέτειές μου μπλογκ.

Ίσως είναι ο μόνος τρόπος να βλέπω την κατάσταση από την εύθυμη πλευρά και μόνο.

Όπως καταλαβαίνεις εδώ σ’ αυτό τη σελίδα, θα βρίσκεις κάθε μέρα μια νέα ιστορία τρέλας. Θα μαθαίνεις από πρώτο χέρι πως οι άνθρωποι όταν θέλουν κάτι δεν έχει σημασία τι ώρα είναι. Και γω οφείλω να εκπληρώσω την επιθυμία τους. Ακόμα κι αν είναι Παρασκευή 9 και 15μμ εγώ  είμαι υποχρεωμένη να εξυπηρετήσω την Καιτούλα. #erxetai.