Κυριακή 30 Ιουνίου 2013

1st rule #Don’t go for shopping on Saturday.


                            


Για μένα φίλη, οι γυναίκες χωρίζονται σε 3 κατηγορίες : 1)Σ’ αυτές που στην αρχή της εβδομάδας κάνουν έρευνα αγοράς και ως την Παρασκευή έχουν κάνει τα ψώνια τους. 2) σ’ εκείνες που θα δουν κάτι στη βιτρίνα, θα μπουν μέσα και θα το δοκιμάσουν και τέλος 3) σ’ εκείνες που είδαν κάτι στη βιτρίνα(όχι οπωσδήποτε στη δική σου μπορεί και σ’ άλλη) πριν 1 μήνα, 1 χρόνο ή στο όνειρό τους και αποφάσισαν να βγουν να το ψάξουν το Σάββατο. Αυτήν την τελευταία κατηγορία θα θελα να μπορούσα να τη στείλω για πάντα στον Άρη…
Το να δουλεύεις Σάββατο είναι κάτι παραπάνω από  τραγικό. Και μη με ρωτήσεις γιατί. Όσο καλοκαιριάζει τα Σάββατα στην πόλη θέλουν πρόζακ . Πόσο μάλλον αν δουλεύεις σε κατάστημα γυναικείων υποδημάτων όπως εγώ.
  Δεν έχω παράπονο, απλά τα Σάββατα όσοι μπαίνουν πειράζουν κρυφά το ρολόι και αυτό μένει σταματημένο για 2-3 ώρες.

Χτες έζησα ένα τέτοιο Σάββατο από τις 12 έως τις 8. Στην αρχή η κίνηση στην πόλη μαρτυρούσε πως το «top place» εξόρμησης ήταν  το κατάστημά μας και όχι η Χαλκιδική.
Εξυπηρέτησα τουρίστες, αγόρι που μπήκε να πάρει δώρο στην αδερφή του ένα μαύρο σανδάλι, αλλά εγώ τον έπεισα να πάρει μπεζ και μετά ξεκίνησαν να έρχονται κατά πάνω μου οι τριάδες. Και όπως έχω πει στο παρελθόν φίλη, εγώ τον αριθμό τρία τον φοβάμαι. Δε γίνεται να τα βγάλεις πέρα με τρεις γυναίκες μαζί που τους δένει πρώτος βαθμός συγγένειας, αλλά και που υπό νηφάλιες συνθήκες είναι για δέσιμο. Όχι δεν είμαι υπερβολική, αλλά όταν τρεις γυναίκες βγαίνουν για ψώνια το αποτέλεσμα είναι κάτι σαν τα πάνελ αποτυχημένων εκπομπών που όλοι μιλάνε μαζί, κανείς δεν καταλαβαίνει τι λένε. Και σ’ αυτήν την περίπτωση εγώ είχα το ρόλο του συντονιστή. Ένα μακρόσυρτο «θέλω αυτόοοοοο εκεί πέρα» ακουγόταν από διάφορες μεριές δίπλα μου, πίσω μου, αριστερά, δεξιά και γω με υπομονή και χαμόγελο έτρεχα να εκπληρώσω τις επιθυμίες τους. Η πιο αστεία στιγμή ήταν όταν ένιωσαν πως μ’ είχαν ζαλίσει αρκετά, η μία ψέλλισε «τι τραβάς και συ η πωλήτρια». Γέλασαν όλες σαν τα ήταν το ανέκδοτο του μήνα. Όμως φίλη μου το «τι τραβάω εγώ η πωλήτρια» το ξέρεις μονάχα εσύ από αυτό εδώ το μπλογκ.
 
Hey u little duck face!

Για τον επίλογο του Σαββάτου άφησα μια μικροκαμωμένη κοπελίτσα από αυτές που με κάνουν να πιστεύουν πως μόνο η δική μου η μαμά μαγειρεύει καλά. Ήταν κοντούλα  με κόκκινα μπουκλάκια και φακίδες στο πρόσωπο. Η ώρα είχε πάει 7 και 10 και ο χρόνος πια μετρούσε υπέρ μας. Η κοπέλα αγνώστου ταυτότητας έψαχνε ροζ σταράκια γιατί τα αθλητικά της είχαν σκιστεί. Της έδωσα ένα ζευγάρι στο νούμερο της και την άφησα να τα δοκιμάσει. Όταν γύρισα το βλέμμα μου πάλι σ’ εκείνη την πρόσεξα να πλησιάζει στον ολόσωμο καθρέφτη και να κοιτά με θαυμασμό τον εαυτό της στο πρόσωπο σουφρώνοντας τα χείλη της. Τα σταράκια αμφιβάλλω αν τα πρόσεξε στον καθρέφτη και γενικά αν τα πρόσεξε. Το σκηνικό επαναλήφθηκε άλλες δυο τρεις φορές και μετά με απόλυτη αποφασιστικότητα με πλησίασε και με ρώτησε « Με τα μαλλιά μου θα ταιριάζουν ή να τα πάρω σ άλλο χρώμα?»

 Όταν έφτασε στο ταμείο την άκουσα να λέει πως θα πληρώσει με κάρτα μισθοδοσίας. Ναι, φίλη η little duck face δουλεύει και μάλιστα κάνει την ίδια δουλειά με μένα. Είναι πωλήτρια.
Χμ...σκέφτεσαι ότι σκέφτομαι;;

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου