Unexpected...

Υπάρχουν κάποιες μέρες που η ώρα δεν περνά με τίποτα στη δουλειά. Κοιτάς, ξανακοιτάς και είναι λες και κάποιος κόλλησε τους δείκτες στο ρολόι μου.  Επιπλέον νιώθω αυτό το νωχελικό βάρος  κι ενώ συμμαζεύω το χώρο και εξυπηρετώ τον κόσμο, είναι σα να μ’ έχουν βάλει να κινούμαι σε «slow motion». Αυτές τις παράξενες μέρες, εγώ τις ονομάζω επικίνδυνες.

«Όταν δεν συμβαίνει τίποτα, λένε είναι τότε που είναι έτοιμα να συμβούν τα πάντα.»  Η εκκωφαντική ησυχία, είναι συνήθως προπομπός για όσα θα επακολουθήσουν.

 Κατέληξα σ’ αυτό το συμπέρασμα χτες, μετά από ώριμη σκέψη και μια απρόσμενη και αναπάντεχη επίσκεψη στο κατάστημα που εργάζομαι. Η Τετάρτη  φίλη μου, συγκαταλέγεται στις  ήσυχες μέρες  για την αγορά. Ο κόσμος κινείται σε πιο χαλαρούς ρυθμούς και εκεί που υπό φυσιολογικές –αλαλούμ συνθήκες, εξυπηρετώ 3 ανθρώπους μαζί, χτες είχα έναν πελάτη κάθε 15λεπτά.  Αν το δω από άποψη κούρασης, ήταν σαφώς πιο υποφερτό, αλλά εμένα η αδράνεια με φοβίζει.

Στεκόμουν στην υποδοχή του καταστήματος και για τριάντα λεπτά δεν είχε μπει ψυχή. Ακόμα και όταν έμπαινε κάποιος είτε για ερώτηση, είτε για αγορά, όλη η διαδικασία ήταν τέρμα για τέρμα νορμάλ. Καμία άσχετη ερώτηση, κανενός είδους απαίτηση και απίστευτη ευγένεια από όλο το αγοραστικό κοινό. Όμως πόσο φυσιολογικό ένα κατάστημα που τίποτα δε συμβαίνει.; Και πόσο τρομαχτικό είναι αυτό για το μπλογκ μου;

 

Ξεκίνησα αυτό το μπλογκ με τη σιγουριά πως κάθε μέρα κάτι θα συμβαίνει και θα σου το λέω φίλη. Πώς γίνεται να έπεσα τόσο έξω;

Όσο εγώ φυσούσα και ξεφυσούσα από ανία που θα γυρνούσα σπίτι και δεν θα είχα θέμα να γράψω, ο Μέρφι γελούσε σατανικά.

 Έπεσε ξαφνικά δουλειά, αλλά έπεσε και η ευχή μου και με πλάκωσε. Καλά λένε «πρόσεχε τι εύχεσαι γιατί μπορεί να σου συμβεί». Έψαχνα το αναπάντεχο που θα μου δώσει έμπνευση. Σωστά;

Το σύμπαν μου απάντησε στέλνοντας τον πρώην μου να πάρει δώρο ένα ζευγάρι «peep toe» για την κοπέλα του.

Η αμήχανη στιγμή που ενώ ήμουν σκυμμένη ακούω κάποια γνώριμη φωνή να λέει «Καλησπέρα, μπορείτε να μ’ εξυπηρετήσετε;». Έκανα το λάθος και απάντησα «Βεβαίως» πριν σηκώσω το βλέμμα μου να δω σε ποιον απευθύνομαι.

Τώρα τι κάνεις φίλη;  Τον εξυπηρετείς ή του δίνεις πιο κιτς παπούτσι που έχεις για να του καταστρέψεις το στυλ της «άλλης». Γιατί η επόμενη  δεν έχει όνομα, για σένα θα ναι πάντα η «άλλη».

Η μεγαλύτερη πρόκληση, είναι ν’ αντιμετωπίσεις αυτό που φοβάσαι. Έστω κι αν ο μόνος τρόπος να το κάνεις είναι μιλώντας στον πρώην φίλο σου στο πληθυντικό. Έτσι, για τα επόμενα είκοσι λεπτά (που για μένα ήταν αιώνας) ξέχασα πως ήμουν το κορίτσι που κάποτε τον ερωτεύτηκε τρελά. Ήμουν η happy feet, μια ευσυνείδητη πωλήτρια που θα  έβρισκε το καλύτερο ζευγάρι παπούτσια στον πελάτη που έχει μπροστά της.   Διατήρησα ανάμεσα μας τον πληθυντικό και του απεύθυνα διερευνητικές ερωτήσεις που θα με βοηθούσαν να  βρω τι ταιριάζει στη φίλη του.

Αν αναρωτιέσαι γιατί δεν της διάλεξα το «χειρότερο» παπούτσι, η απάντηση είναι απλή. Θεωρητικά «για μένα» έχει το χειρότερο άντρα, οπότε θα ταν «too much» να κυκλοφορεί και με παπούτσι που δεν της ταιριάζει. Γυναικεία αλληλεγγύη; Ίσως…

Όταν επιτέλους βρήκαμε το «τέλειο» ζευγάρι παπούτσια, το άφησα στο ταμείο και τον χαιρέτησα τυπικά. Μεταξύ μας δεν ξέρω ποιος ήταν πιο αμήχανος και ποιος επηρεάστηκε περισσότερο από αυτήν την παράξενη συνάντηση.

Τα μεσάνυχτα είχα μια κλήση από άγνωστο νούμερο στο κινητό. Πάει πουθενά το μυαλό σου;;