Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013

What are you looking for???


   
Ήταν ψηλές, ξανθές και φορούσαν έντονο άρωμα που έμοιαζε με εντομοκτόνο. Μπαίνοντας δεν μου έριξαν ματιά και προσποιήθηκαν πως δεν άκουσαν το «Hello, may i help you?» που τους απευθύναμε τόσο εγώ αλλά και τα κορίτσια. Πριν προλάβω να φτάσω στο βάθος του καταστήματος είχαν κιόλας αρχίσει να επιτίθενται στα παπούτσια και ήδη 2 πλατφόρμες κείτονταν στο πάτωμα. «Dont take it from your own»,ήταν η επόμενη φράση που βαρέθηκα να λέω για τις επόμενες δύο ώρες μαζί με την προσευχή μου να λυπηθεί ο καλός Θεούλης και να πάνε να βασανίσουν άλλο κατάστημα… Όμως για κακή μου τύχη, το αετίσιο μάτι τους είχε προσέξει τις χαμηλές τιμές ....
                     
Όταν αποφάσισα πως θα φτιάξω ένα μπλογκ που θα διηγούμαι τι τραβάω ως πωλήτρια σε κατάστημα παπουτσιών, υποσχέθηκα στη φίλη μου τη Γιώτα πως δεν θα μιλήσω ποτέ άσχημα για πελάτες.   Όμως όλοι οι όρκοι και υποσχέσεις έχουν εξαιρέσεις. Παραθυράκια που παραβιάζονται, είτε δημιουργούνται και βγαίνει η Κρουέλα από μέσα σου.  Γιατί φίλη εγώ δεν θυμώνω με τις γυναίκες, θυμώνω με τις τουρίστριες, έχει διαφορά.

Σήμερα λοιπόν , μισώ τον τουρισμό. Δεν θέλω να βλέπω ξένους. Πριν βιαστείς να με κρίνεις για ότι λέω-γράφω, άσε με να σου πω τι ζω.. Έπειτα από 2 χρόνια ως πωλήτρια έχω καταλήξει στο εξής συμπέρασμα :« τα καταστήματα παπουτσιών για τις τουρίστριες είναι συνυφασμένα στο μυαλό τους με μεγάλα παζάρια μικροπωλητών». Και αυτό το πιστεύω, γιατί μόνο έτσι μπορώ να δώσω λογική εξήγηση για το πώς συμπεριφέροντε όταν έρχονται να ψωνίσουν. Οι πωλήτριες στα μάτια τους  είναι διακοσμητικά στοιχεία  που δένουν ευχάριστα με το χώρο, ενώ ο λόγος ύπαρξης των προϊόντων είναι για να πετιούνται όλα στον αέρα, στο πάτωμα, στα δοκιμαστήρια και να δημιουργείται εύκολα χάος.

Οι τουρίστριες ήταν  απ’ το μακρινό Ισραήλ. (αν δεν μας ψήφισαν στη Eurovision  μην μου το πείτε) Εννοείται πως δεν καταδέχτηκαν να μιλήσουν Αγγλικά κι ας ένιωθα πως καταλάβαιναν τα πάντα. Αν αναρωτιέσαι πως βγάλαμε άκρη, σ’ ενημερώνω πως έπειτα από την σημερινή μέρα είμαι έτοιμη να μεταδώσω δελτίο ειδήσεων για κωφάλαλους.
Τα κουτιά που κείτονταν στο πάτωμα μαζί με τις ίδιες που είχαν πλέον καθίσει οκλαδόν, δημιουργούσαν ένα κλίμα ακαταστασίας, ενώ η έντονη οσμή σκόρδου που ανακατευόταν στην ατμόσφαιρα με τ’ αρώματά τους, είχε αρχίσει να γίνεται ανυπόφορη.
Δεν ξέρω ποια στιγμή κόντεψα να χάσω την ψυχραιμία μου, αλλά νομίζω πως έπεσε κυριολεκτικά η προβολή –στοίβα με  πέδιλα ιδιου χρώματος και με γραντζούνησε στο πρόσωπο, ήταν η στιγμή που είπα «enough».
Γιατί  για να σου λέω «Don’ t touch this box» κάτι θα ξέρω.
 Αλλά όπως τα μικρά παιδιά έτσι και οι γυναίκες μικραίνουμε τουλάχιστον κατά 10 χρόνια όταν βγαίνουμε για ψώνια. Αγγίζουμε τα προϊόντα στη βιτρίνα ακόμα κι αν μας πούνε πως δεν πρέπει. Μας προσφέρουν βοήθεια και πάντα την αρνούμαστε λες και βγαίνει ο μικρός εξερευνητής από μέσα μας. Και φυσικά στο τέλος αν μας ρωτήσεις, δεν φταίμε εμείς, αλλά οι απαράδεκτες πωλήτριες που δεν έχουν υπομονή.
Δεν θα πω άλλα φίλη, γιατί τέλειωσε το evian…

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου