# 1η μέρα εκπτώσεων

                  

{Οι εκπτώσεις εκτός από μεγάλη πτώση τιμών, σηματοδοτούν και πτώσεις, Πτώσεις παπουτσιών στο έδαφος, πτώσεις  του προσωπικού από κόπωση (μεταφορικά) και λόγω των υποδημάτων στο έδαφος (κυριολεκτικά).

Ήταν μια πολύ δύσκολη πρώτη εβδομάδα εκπτώσεων. Ρεπό δεν πήρε κανείς αυτήν την εβδομάδα. Οπότε η όποια ανάπαυση παρέμεινε όνειρο απατηλό.

Για μένα ήταν πρώτη φορά που ζω γυναίκες πάνω στον πανικό των εκπτώσεων μιας και το προηγούμενο κατάστημα στο οποίο εργαζόμουν ήταν outlet.

Ένιωθα πως θα ήταν μοναδική εμπειρία, αλλά δε φανταζόμουν σε ποιο βαθμό.

Κάθε μέρα συμπλήρωνα 10 ώρες δουλειάς και τις περισσότερες φορές δεν υπήρχε χρόνος για διάλειμμα. Κύματα- κύματα γυναικών εισβάλανε στο κατάστημα λες και κάποιο πούλμαν τις άφησε απ’ έξω με ρητή εντολή να ψωνίσουν  μονάχα από εμάς.

Ανακάλυψα πολλά αυτήν την εβδομάδα φίλη, από το πώς να γίνεται να είσαι όρθια 10 ώρες και να χεις φάει 2 κριτσίνια και 1 γιαούρτι μέχρι πως γίνεται  να συνεννοηθείς με 4 τουρίστριες που παίζουν μπάσκετ στην Ουκρανία και δεν ξέρουν ούτε Αγγλικά.

Έμαθα και τον ρόλο της Ελληνίδας μάνας στα ψώνια που μπορεί να μην κυνηγάει την κόρη της με τη ζακέτα στο κατάστημα, αλλά σου κάνει 100 νοήματα να την πείσεις να μην πάρει αυτό το-πως-περπατάτε-εκει-πάνω-βρε-παιδιά.

Εξυπηρέτησα και φίλες από την Κύπρο και λάτρεψα να ακούω αυτήν την γλυκιά τραγουδιστή προφορά τους. Αυτές που μου καναν μεγαλύτερη εντύπωση ήταν 3 Κύπριες αδερφές που βρίσκονταν εν όψει μπάτσελορ και έψαχναν παπούτσια. Μπορεί να χρειαστηκε να ασχοληθούν 3 ατομα για να τις εξυπηρετήσουμε, μπορεί επίσης να κάθισαν στο κατάστημα 4μιση ώρες για να αγοράσουν συνολικά 8 ζευγάρια πέδιλα και γόβες (δηλαδή 1 ζευγάρι το μισάωρο), αλλά ενημερώθηκα από το ποιο είναι το τραγούδι του γάμου, τι εσώρουχα θα φορέσει, μέχρι και ποιον στριπερ έκπληξη θα της πηγαίναν το βράδυ.

Στα χέρια τους είχαν ένα διακριτικό βραχιολάκι που έγραφε το όνομα της νύφης και την ημερομηνία, ενώ στην τσάντες τους είχαν κρυμμένα μπλουζάκια που έγραφαν “ bye-bye  Evelyn”.

Συνεβησαν κι άλλα πολλά την πρώτη μέρα των εκπτώσεων, με αποκορύφωμα την πτώση μου στα σκαλιά από –δεν-το-ήθελα-λάθος κίνηση εν δυνάμει πελάτισσας που δοκίμαζε σανδάλια.  #erxetai

# a piece of advice.

Γιατί έχουμε πολλά παπούτσια;

Ένα 24ωρο πριν τις εκπτώσεις!

Χάθηκα αυτές τις μέρες φίλη, αλλά το σώμα δεν υπακούει  και το μόνο που κάνω είναι να εναποθέτω τα πόδια μου σε μια κλίση 180^ο μοιρών πάνω σε ένα μεγάλο μαξιλάρι, για να ξεκουράζομαι. Θεωρητικά ήμασταν σε περίοδο προεκπτώσεων στο μαγαζί. Ξέρεις με κουπόνια και προσφορές που προσελκύουν ακόμα και τις πιο δύσπιστες.  Και αφού η κίνηση ήταν αυξημένη, κάπου χάθηκε το ρεπό μου στη διαδρομή. Εμφανίστηκε ένα πελώριο ρακούν και το σβησε από το πρόγραμμα.

Προς το τέλος της εβδομάδας ήρθε και το μεγάλο νέο :  Θα φτιάξουμε τη βιτρίνα για τις εκπτώσεις». Γεγονός που σε ελεύθερη μετάφραση, σημαίνει «ξέχνα το μπάνιο την Κυριακή στη Χαλκιδική». Ευτυχώς δε χρειαστηκε να τα βάψω μαύρα και πείσαμε να κάψουμε το Σαββατόβραδο μέχρι τις 2 τη νύχτα για να ετοιμάσουμε αυτό που θα αντικρίσει αύριο το αγοραστικό κοινό. Η βιτρίνα μας –όχι επειδή είναι δική μας- αλλά αγγίζει την τελειότητα, όπως ακριβώς και γω άγγιξα τα όρια της υπερκόπωσης όταν γύρισα σπίτι 2μιση τη νύχτα.

Την Κυριακή καλόπιασα τον εαυτό μου και τον πήγα θάλασσα. Έτσι για να θυμηθώ πως είναι να λιώνεις στην ξαπλώστρα και η κολλητή σου να σε λούζει με παγάκια γιατί σε πήρε ο ύπνος.

Για την ιστορία χτες άλλαξα τιμές σ’ ότι υπάρχει μέσα στο κατάστημα. Πολλές φορές χρειάστηκε να σκαρφαλώσω στη σκάλα για να φτάσω τα κουτιά στα πάνω ράφια, ενώ άλλες έπρεπε να μείνω σκυμμένη με τα γόνατα στο πάτωμα (λες και κρυβόμουν από κάποιον).  Τα κατάφερα όμως και όλα τα προϊόντα έχουν πλέον τις νέες μειωμένες μας τιμές.

Παράλληλα με μένα που περιφερόμουν με τον τιμογράφο από κουτί σε κουτί κι από ράφι σε ράφι, οι υπόλοιποι ασχολήθηκαν με το συμμάζεμα και τη διακόσμηση της βιτρίνας.  Ο υπολογιστής έμεινε ανοιχτός να μας δίνει κουράγιο με το τρελό μουσικό πρόγραμμα του Ρυθμού, ενώ δεν έλειψαν και οι αυθόρμητες φωτογραφίες επί τω έργω.  Έτσι για να χουμε να θυμόμαστε τους επιζήσαντες του Σαββάτου. Είμαστε οι «survivors» όπως είπε και η υπεύθυνή μου.

Αυτά για να χεις μια εικόνα για να το σκεφτείς διπλά πριν ξαναπείς τι-τραβάνε--οι-χορεύτριες. Τέλος για τις επόμενες 2 εβδομάδες των εκπτώσεων, σε ενημερώνω πως κάνω το δυσκολότερο επάγγελμα όλων. Ναι ακόμα κι αν κάνεις εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς στις 6^η το πρωί. (Γιατί μάτια μου εσύ θα εγχειρίζεις και ο ασθενής θα ναι σιωπηλός. Δεν θα μουρμουράει, δε θα χει απαιτήσεις, δεν θα σου πετάει το νυστέρι κάτω.)

Γιατί έχεις τόσα νεύρα;;

Σου έχω μιλήσει για τις μέρες που ο κόσμος δεν αντέχεται; Για τις επικίνδυνες μέρες που μια κουβέντα παραπάνω μπορεί να γίνει αφορμή για να φουντώσει μονόπλευρος καβγάς από εν δυνάμει πελάτη που…έχει ξυπνήσει στραβά;

Χτες ήταν μια τέτοια μέρα. Και όχι μόνο στο δικό μας κατάστημα, αλλά παντού ακόμα και στα ταχυφαγεία και στα coffee spots. Ξεκίνησα λίγο νωρίτερα από το σπίτι για να προλάβω να τελειώσω γραφειοκρατικά μπλεξίματα που απαιτούν χαρτούρα και υπομονή.

Η πρώτη μου στάση ήταν στα “ todaylisious” που λίγο έλειψε να ξεσπάσει καταιγίδα, όταν ο υπάλληλος ευγενέστατα ζήτησε από έναν μεγαλόσωμο κύριο να βγάλει έξω το σκυλάκι του γιατί απαγορεύονται τα ζώα εντός του καταστήματος. Πίσω μια μεγαλοκοπέλα που στην πραγματικότητα ούτε κάρτα  είχε στην Greenpeace και στον Αρκτούρο υπερασπίστηκε το τετράποδο ζωντανό επιτιθέμενη σ’ όλα τα δίποδα του που είχε ενώπιόν της. Έψαχνε λόγο να δημιουργήσει φασαρία και πιανόταν από λεπτομέρειες, απ’ το γιατί τις έβαλαν τους χυμούς σε πλαστκή σακούλα για να καταφέρει στο τέλος να  επιτεθεί λέγοντας  πως το συγκεκριμένο κατάστημα δεν έχει   μόνο με τα ζώα πρόβλημα, αλλά και με τους ανθρώπους.

Κρατιόμουν να της πω πως έχει άδικο, πως μπορεί όντως τα ζώα είναι το πρόβλημα, αλλά η ίδια της δεν ανήκει στο ανθρώπινο είδος. Όμως παρέμεινα σιωπηλή, γιατί σκέφτηκα πως δουλεύω σε κατάστημα παπουτσιών και η πόλη μου είναι μια κουκίδα στο χάρτη. Αν ερχόταν να την εξυπηρετήσω μια μέρα, θα ξεσπούσε εμφύλιος σπαραγμός. Με την άκρη του ματιού μου έριξα ένα βλέμμα συμπαράστασης στον υπάλληλο που έβραζε από νεύρα και θυμό.. «Δεν καταλαβαίνεις» μου είπε « Έχω να κάνω κάθε μέρα με τρελούς. Οι 8 στους 10 πελάτες τέτοιοι είναι…» Τότε θέλοντας να του δώσω κουράγιο του αποκάλυψα πως εγώ κάθε μέρα όλη μέρα έχω να κάνω με γυναίκες που δεν ξέρουν τι θέλουν. Το βλέμμα παρηγοριάς γύρισε τώρα προς τα εμένα « Αααα εσύ είσαι χειρότερα» μου είπε κι έστριψε ένα τσιγάρο για να χαλαρώσει.

Χειρότερα, καλύτερα δεν ξέρω, αλλά το σίγουρο είναι πως τις γυναίκες αρχίζω και τις συμπαθώ φίλη. Ναι αλήθεια σου λέω. Ακόμα και χτες που έκανα μαθήματα χρωμάτων διαχωρίζοντας το βεραμάν από το σομόν στις 8 και 30.  Άλλο μπεζ κι άλλο λευκό. #erxetai

July : Please be nice to me!

Για την αλλαγή του μήνα πιστεύω ότι και για την αλλαγή του χρόνου. Το παν είναι ποιος θα σου πει ευχηθεί πρώτος. Και έλαχε σε μένα με το που βγήκα απ’ το σπίτι να πέσω πάνω στον πιο γρουσούζη άνθρωπο που ξέρω στη γειτονιά. Όχι ότι είμαι προκατειλημμένη, αλλά τους ανθρώπους που αντί να χαμογελάνε δείχνουν απλά τα δόντια τους, έχω μάθει να τους φοβάμαι. Υποσχέθηκα στον εαυτό μου να μην επηρεαστώ και μπήκα στο κατάστημα με χαρούμενη διάθεση.

Όμως οι παρενέργειες της αρνητικότητας που είχα λάβει δεν άργησαν να φανούν. Δεν πρόλαβα να εξυπηρετήσω τον πρώτο μου πελάτη και το πέδιλό μου ξεκόλλησε τη στιγμή που κατέβαινα τη σκάλα και κατευθυνόμουν προς στο ταμείο. Είμαι η happy feet, μια πωλήτρια χωρίς πέδιλα. Το λες και τραγική ειρωνία.

Και άντε αυτό να το ονομάσω σύμπτωση. Άντε να πω ότι ήταν η ώρα του να χαλάσει για να δοκιμάσω ένα νέο ζευγάρι από τη «new collection» που έβαλα στο μάτι.  Το δράμα μου φίλη δε σταματάει εδώ. Άνοιξαν οι ουρανοί σου λέω.

Μόλις  κούμπωσα το σούπερ  πορτοκαλί σανδάλι με πολύχρωμες πέτρες που διάλεξα  ήρθα αντιμέτωπη με μια… δυσάρεστη (όπως αποδείχτηκε) έκπληξη.

Το παρελθόν για κάθε γυναίκα είναι ο πρώην άντρας που μπορεί να την πλήγωσε, να της φέρθηκε άσχημα και έρχεται η στιγμή που εμφανίζεται μπροστά της . Για μια πωλήτρια το παρελθόν έχει να κάνει με το πρώην εργασιακό της περιβάλλον, με τους παλιούς συναδέλφους. Εκείνα τα άτομα που  περνάς πιο πολλές ώρες απ’ ότι με την κολλητή ή το αγόρι σου. Είναι τα ίδια άτομα που τις περισσότερες φορές όταν αλλάζεις εργασία,  αλλάζουν στάση απέναντί σου.

Κάπως έτσι αμήχανα, άσχημα, να-τον-εξυπηρετήσω-να –φύγει-από μπροστά μου, ένιωσα όταν συνάντησα πρώην συνάδελφο με την κοπέλα του στο κατάστημα που εργάζομαι. Άλλο να σου λέω, άλλο να το βλέπεις φίλη. Αρχικά το χαμόγελο και η ηλίθια ερώτηση «Α! Εδώ είσαι. Πώς είναι καλά;» πασπαλισμένο με μπόλικο ενδιαφέρον αδιαφορίας. Και έπειτα αφού σπάσαμε τον πάγο πάρε μερικά σχόλια να σου καταστρέψω τη διάθεση. Έμεινα σιωπηλή να τον ακούω να με βομβαρδίζει με παρατηρήσεις. Ξεκίνησε από τα μαλλιά μου (η 2ερη μεγάλη μου αγάπη μετά τα παπούτσια) και συνέχισε εκσφεδονίζοντας κακίες αλόγιστα.

Αν ήταν γυναίκα θα έδινα ελαφρυντικά. Το womens bullying απαντά σ' όλους τους εργασιακούς χώρους. Η κακία, τα απωθημένα και ο ανταγωνισμός είναι κλασικά σενάρια, αλλά για τις γυναίκες. Εσύ φίλε άντρα πότε απέκτησες γυναικείες συνήθειες;   Αν για ένα πράγμα τον ευχαριστώ είναι πως η επίσκεψή του αποτέλεσε εξαγνισμό για τις όποιες αναστολές  στην τωρινή επιλογή μου. Καλά λένε «Καμιά φορά πρέπει να φύγεις από αυτό που θες, για να βρεις αυτό που αξίζεις». Μπορεί να κουράζομαι, να συναντώ γυναίκες που στα μάτια τους το μπεζ μοιάζει με λευκό και άλλες που θυμούνται στις 9και 15 ότι έχουμε οικονομικά παπούτσια, αλλά το κλίμα με τους συναδέλφους μου με  αποζημιώνει με το παραπάνω...